Υστερνία
photo by Nikos Papafilippou – Greece / © all rights reserved
Η υπόθεση του Ταξιδιού είναι κοινή σε όλους
Είτε πας να βρεις την γυναίκα με τα χρυσά μαλλιά που μια τρίχα της έφερε ο άνεμος στον πύργο σου, είτε φεύγεις νοσταλγώντας χώρες μυθικές, είτε ζητάς πλούτο, είτε επιχειρείς να δεις με το φως της εξερεύνησης, χώρες, ηπείρους ολόκληρες βυθισμένες στο σκότος κι ανοίγεσαι στον Ωκεανό γυρεύοντας καινούρια οδό, με τόλμη, με τρεις φτωχές καραβέλες και δοκιμάζεις τον κατατρεγμό και την ζήλια ύστερα από την σχετική υλική επιτυχία σου. Έχεις έναν πάντα σκοπό. Την συνάντηση με το θαύμα, που πέρα από κάθε ταλαιπωρία και εκμηδένιση του ιδιωτικού σχήματος, σου επιτρέπει να δεις την αιωνιότητα από αντίκρυ. Αυτό είναι το νόημα του ταξιδιού, να παραδίδεται στην κίνηση, να ξεχνά την έννοια του χώρου εν’ ονόματι του χρόνου που τον αφήνει να κυλά πλάι του, τον χρόνο να τον αστοχεί πίσω του διασχίζοντας μπροστά του ολοένα και καινούριες εκτάσεις.
Το ταξίδι διδάσκει στον άσωτο νέο το μέγεθος της ζωής.
εις μνήμη Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη 1908-1993 μ.Χ.
ΥΣΤΕΡΝΙΑ
“Να μην χαρίζεσαι στην οικογένεια ή σε ότι αγαπάς στενά. Να διαλέγεις την μοναξιά που θα σε μάθει να αγαπάς τον καθένα.
Να στηριχθείς στη μοναξιά, όπως η πόρνη ακουμπάει στο νταβατζή της για να εξασφαλισθεί επειδή δίδεται στους πάντες.
Τα όρια τότε θολώνουν και δεν υπάρχει το καλό και το κακό, μόνο η κίνηση.”
Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
---
το κείμενο, είναι μια εκλογή από κείμενα του Νίκου Γ. Πεντζίκη που έκανε ο φίλος Β.Π. ,
που με στοργή και αγωνία, μαζεύει γραπτά φίλων και εκδίδει το ΜΗΝΟΛΟΓΙΟ
–
η φωτογραφία είναι του αγαπημένου φωτογράφου και φίλου Νίκου Παπαφιλίππου,
που μια ολόκληρη βραδιά μου διηγούνταν τη δύναμη (αυτής) της φωτογραφίας
–
–
δεν έχω λόγια για τη μουσική του βίντεο, μα και την οπτική αφήγηση, από το συνθέτη Ezio Bosso
που ανέβασε στο youtube βίντεο πάνω στις δικές του συνθέσεις στο Ezio Bosso’s YouTube Channel
–
για τον Ν.Γ. Πεντζίκη,
που μου τον γνώρισε ένας καθηγητής της σχολής μου και φίλος του, λίγο πριν τον θάνατό του
και μου πρόσφερε αναγκαίες επιβεβαιώσεις και μελλοντικές εκκινήσεις:
http://www.lifo.gr/guests/retrolifo/28426
που περιλαμβάνει μια συνέντευξή του στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο
Θόδωρος Αγγελόπουλος: ταξίδι στην αιωνιότητα, στο φως
“Δεν έχω άλλο σπίτι από το ταξίδι”
“Το όριο, το τέλος ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, τα σύνορα ζωής και θανάτου.
Τα όρια ανάμεσα στον έρωτα, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην επικοινωνία.
Αυτή η έννοια του ορίου, του τέλους ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο,
μπαίνει σαν θέμα των συνόρων με την ευρύτερη έννοια,
όχι μόνο τη γεωγραφική αλλά και της ζωής και του θανάτου”
“Δεν έχω άλλο σπίτι από το ταξίδι”
–
“Εγώ δε μπορώ να δω τη ταινία, από τη ταινία κρατάω το ταξίδι, το ταξίδι με τη Καβαφική έννοια”
–
”Ενας θεατής αρκεί για να δικαιώσει μια ταινία. Η συνάντηση δύο βλεμμάτων. Τα υπόλοιπα είναι ιστορίες του ταμείου”
–
«Η κατάσταση είναι απαίσια, όλα αυτά για τα οποία πολεμήσαμε, δεν ήρθαν ποτέ, η Ευρώπη έγινε ένα όνειρο που γρήγορα κατέρρευσε και δεν βλέπω διέξοδο».
–
«Η Ευρώπη ήταν ένα όνειρο που γκρεμίσθηκε πολύ γρήγορα. Δεν είμαστε μόνοι. Σε σοβαρή οικονομική δυσκολία, βρίσκονται και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και ακόμη και εσείς στην Ιταλία, δεν είστε και τόσο καλά. Ίσως, τελικά, χρεοκόπησε η Ευρώπη»
–
“Στη δυτική φιλοσοφία δεχόμαστε ότι παρόν και παρελθόν είναι έννοιες ξεχωριστές. Για τους ασιάτες ο χρόνος είναι ενιαίος. Εγώ αισθάνομαι ότι χάνω την έννοια του τι είναι παρελθόν και τι είναι παρόν. Είμαστε ένα όλον, παρελθόν και παρόν. Η Ιστορία δεν είναι ιστορία που έγινε και την ξεχάσαμε, ξανάρχεται με άλλες μορφές. Όταν δεν τη διαβάζουμε σωστά δεν διαβάζουμε σωστά το παρόν. Μπορεί να μιλήσει κανείς γι’ αυτά που συμβαίνουν σήμερα, χωρίς αυτό να έχει σχέση με ό,τι έγινε χθες ή πολλά χρόνια πριν; Όλα μαζεύονται και γίνονται μια ανάγνωση του σήμερα, που μας βοηθά να πάμε στην επόμενη στιγμή, που είναι το μέλλον”.
Η Ιστορία
“Μέσα στην ταινία υπάρχει η Ιστορία με κεφαλαίο και η ιστορία με μικρό, η ιστορία ενός έρωτα που τελικά μπορεί να είναι πιο δυνατή από τη μεγάλη ιστορία. Την εποχή της πολιτικοποίησης, όταν κοιτάζαμε ψηλά αισθανόμασταν πολιορκητές του ουρανού. Τότε δεν βλέπαμε πόσο η ατομική ιστορία του καθένα μπορεί να επηρεάσει τον κόσμο. Τότε νομίζαμε ότι ήμασταν υποκείμενα της ιστορίας. Τώρα δεν ξέρω αν είμαστε υποκείμενα ή αντικείμενα”.
Το “χειροποίητο σινεμά”
“Στην εποχή του ψηφιακού σινεμά επιμένω στο “χειροποίητο” σινεμά γιατί είναι πείσμα είναι και ανάγκη”.
Η “καταγωγική εικόνα”
“Στα Ζαγοροχώρια, την πρώτη στιγμή που ανακάλυψα το χώρο της αναπαράστασης ήταν μια μέρα βροχερή, όταν η υγρασία είχε μουσκέψει την πέτρα στα σπίτια, υπήρχε μια ελαφριά ομίχλη, οι γυναίκες χάνονταν στα ερείπια και από κάπου ακουγόταν μια γέρικη φωνή να τραγουδά το “Μια κοντούλα λεμονιά”. Δεν απομακρύνθηκα ποτέ από αυτή την εικόνα.
“Δεν έχω άλλο σπίτι από το ταξίδι”
Επί σαράντα χρόνια κάνω αυτό που ονειρεύομαι; να ταξιδεύω κι όταν φτάνω σε ένα λιμάνι να ξεκινάω για το επόμενο. Δεν έχω άλλο σπίτι από το ταξίδι. Όλα γεννιούνται πάνω στο ταξίδι. Η ιδανική θέση είναι πλάι σε κάποιον που οδηγεί, με ανοιχτό το παράθυρο και το τοπίο να φεύγει. Αν δεν μπορούσα να ταξιδεύω θα αισθανόμουν φυλακισμένος. Ανεξάρτητα από αν έχει ή όχι επιτυχία η ταινία, ούτως ή άλλως το ταξίδι είναι κερδισμένο”.
–
Landscape In the Mist - a film by Theo Angelopoulos
–
One Important Note:
In Comments section there is an extensive collection of articles and posts about life, work and death of Theo Angelopoulos.
If anybody of the copyright owners minds me publishing it here for the use of Angelopoulos΄ fans, please contact me and I΄ll delete it.
18 Park Street, London
–
"Ανήμποροι να αντικαταστήσουμε το φόβο με τη συγκίνηση του κυνηγού." - London, 18 Park Street - photo by worldcity, 2009
–
το κείμενο “18 Park street, London” πρωτοδημοσιεύτηκε
στο La Ivolution II – La Prose du Monde
–
Ένα ακόμη φωτογράφημα αναιδούς φωτογράφου.
Λονδίνο, 18 Park Street, όπως μαρτυρεί το αποτύπωμα
και ο φακός συλλαμβάνει έναν άνδρα να κάθεται στα σκαλιά μιας εισόδου.
Ιούλιος του ’09 και το φως του πρωινού καθαρό και αποκαλυπτικό.
Το σώμα του ανδρός φαίνεται να σχηματοποιήθηκε στη φόρμα της σκάλας,
μοιάζει με ένα γλυπτό από ανθρώπινο υλικό.
Τώρα, στην αναθεώρηση της στιγμής εκείνης,
το σώμα
μοιάζει να είναι ακίνητο εις το διηνεκές,
υποταγμένο σε έναν παραμορφωμένο χρόνο.
Ο άνδρας αυτός, υποθέτω ότι,
μπορεί να έμεινε εκεί για πάντα,
να είναι ακόμη εκεί,
στον αριθμό 18 της Park Street.
Μπορεί να αποτελεί πλέον το αναπόσπαστο ένθετο της κλίμακας αυτής
ή μιας κλίμακας κάποιας άλλης παρένθετης πραγματικότητας.
Η αλήθεια έχει χαθεί,
τουλάχιστον στον αριθμό 18 της Park Street.
Ένας άνδρας κάθισε στα σκαλιά της εισόδου
και πιθανολογείται ότι δεν ξανασηκώθηκε ποτέ,
ότι έγινε το γλυπτό ενός άγνωστου γλύπτη.
Ένα φαινομενικά άψυχο ανθρώπινο κουφάρι
που μοιάζει τώρα με ένα χαμένο κείμενο του Μπέκετ.
Σχάση.
Υπό του πρωινού φωτός όπου τα πάντα κατελύθησαν,
όπου οι εικόνες παραμορφώθηκαν,
μια αμβλεία γωνία και τρεις ορθές το σώμα,
στη τρομακτική γεωμετρία του μυαλού.
Ποιος σύγχρονος Ερμής αφαίρεσε τη ψυχή αυτού του ανδρός;
Ποιο ξόρκι δεν έπιασε και πέτρωσε δια παντός;
Λονδίνο, οδός Park Street, αριθμός 18, ένα πρωινό Ιουλίου.
Ένας άνδρας ξαποσταίνει στα σκαλοπάτια της εισόδου,
για να συνεχίσει τη πρωινή του περιπλάνηση
ή άλλως έχει βρει τη πόρτα της εισόδου κλειστή – και περιμένει τι;
Μια εικόνα που αποτελεί παρελθόν ή μια εικόνα από το μέλλον μας;
Όπως κι αν έχει, ο άνδρας αυτός είναι ένας από τους ήρωες των πόλεων.
Ένας από εκείνους που γράφουν την ιστορία των δρόμων και των πλατειών.
Πρόκειται για τους σύγχρονους ήρωες, τους δικούς μας ήρωες,
εκείνους τους αγυάλιστους, κλοσάρ, μοναχικούς και λιγομίλητους, με το διαπεραστικό βλέμμα,
εκείνους που συναντάμε στα σκαλοπάτια εισόδων. Εξόδων.
Είναι οι εν ενεργεία ήρωες πάνω στους οποίους σκοντάφτουμε
ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας σκαλοπάτια, ανοίγοντας και κλείνοντας πόρτες.
Είναι τα αιφνίδια προσκόμματα, τα πραγματικά κοσμήματα του δρόμου,
τα αφτιασίδωτα και αγυάλιστα, τα πύρινα και αμύριστα.
Τώρα, που ο “χρόνος της όμορφης λεηλασίας έχει πια ποτίσει” τα βλέμματά μας.
Τώρα, που τις λέξεις μας τις παρασέρνει ο αέρας του χειμώνα και τις μουσκεύει η υγρασία.
“Ὁ κριτὴς κρίνεται καὶ σιωπᾷ, ὁ ἀόρατος ὁρᾶται καὶ οὐκ ἐπαισχύνεται,
ὁ ἀκράτητος κρατεῖται καὶ οὐκ ἀγανακτεῖ, ὁ ἀμέτρητος μετρεῖται καὶ οὐκ ἀντιτάσσεται,
ὁ ἀπαθὴς πάσχει καὶ οὐκ ἀνταποδίδωσιν, ὁ ἀθάνατος θνῄσκει καὶ καρτερεῖ,
ὁ ἐν οὐρανοῖς θάπτεται καὶ ὑπομένει·
τί τοῦτο τὸ καινὸν μυστήριον ἢ πάντως διὰ τὸν ἄνθρωπον;”
Στο τρομακτικό και ευθυτενές βλέμμα του ανδρός αυτού,
στην αρχιτεκτονική του πρωινού σώματος του,
αναγνωρίζω το απομεινάρι μιας άγνωστης ιστορίας
που μας αφορά.
Διακρίνω εκείνη την εμμονική χρονική γλυπτική
που ενώ είναι προσανατολισμένη στον θάνατο,
απαιτεί το πορτραίτο του νεκρού
για να εξασφαλίσει τη μαγική επιβίωση του.
Η πόρτα είναι πάντοτε ανοικτή.
– worldcity –
Δεκαετίες
Εδώ είναι οι νέοι μ’ ένα βάρος στους ώμους.
Εδώ είναι οι νέοι, μα που είχαν χαθεί;
Χτυπήσαμε τις πόρτες των πιο σκοτεινών δωματίων της κόλασης.
Σπρωγμένοι στα όρια, συρθήκαμε εντός.
Κοιτάξαμε από ψηλά τις σκηνές που επαναλαμβάνονταν,
είδαμε τους εαυτούς μας έτσι όπως ποτέ δεν τους είχαμε ξαναδεί.
Πορτραίτα τραυμάτων και αποσύνθεσης
οδύνες που ακόμα δεν έχουν σβηστεί.
Μα που είχαν χαθεί; Που είχαν χαθεί;
Κουρασμένοι εντός, οι καρδιές μας χαμένες για πάντα.
Ανήμποροι να αντικαταστήσουμε το φόβο με τη συγκίνηση του κυνηγού.
Οι τελετές αυτές μας έδειξαν την πόρτα για τις περιπλανήσεις μας.
Την πόρτα που ανοίγει και κλείνει
και έπειτα χτυπά στο πρόσωπό μας.
Μα που είχαν χαθεί; Που είχαν χαθεί;
Ian Curtis
Ταφικό μνημείο οικογένειας Appiani - γλύπτης: Demetrio Paernio - Κοιμητήριο Staglieno, Γένοβα-Ιταλία
Νίκος Καρούζος – Αιώρηση
"Νὰ καὶ ὁ τρισάθλιος ἥλιος. Μιὰ χλεμπόνα στ᾿ οὐρανοῦ τὸ κατεστημένο." - photo by worldcity
Αἰώρηση
στο Θάνου Κωνσταντινίδη
Στὸν οὐρανὸ οἱ δυνατότητες
εἶναι μόνο συναρπαστικές.
Καθὼς κρεμόμουνα στὸν ἀέρα
κρατημένος ἀπὸ ἕνα κάτασπρο σύννεφο
σὲ μυθικὴ ὀθόνη τῆς φαντασίας
παρατηροῦσα τὶς τιμὲς
τῶν στοιχείων τοῦ αἵματός μου
κι ἄκουγα μία ἐκθαμβωτικὴ μουσικὴ πράξη
σχεδὸν ἐξωανθρώπινη
πρὸς τ᾿ ἀριστερὰ στὸ γεωγραφικὸ χάρτη
στὸ σημεῖο ποὺ βρίσκεται τὸ βουνὸ Τρόμος
τυλιγμένο πάντοτε μ᾿ ἀστραπὲς
καὶ ἔκπαγλες καταιγίδες.
Ἐκεῖ ἀνέβηκα μία φορά.
Ἐκεῖ πρωτάκουσα τὸ τραγούδι
ποὺ ἔλεγε ἀνήκουμε στὰ νερά.
Κι ἀπ᾿ τὴν ἄλλη ἔλαμπε ὁ Ἐκκλησιαστής.
Ἀπὸ καιρὸ γνώριζα πὼς τὸ αἷμα
περιέχει ὅλο τὸ μυστήριο
ποὺ δίνεται μὲ σημάδια
στὸν ἀνθρώπινο νοῦ καὶ πλήρη ἀσυνέχεια.
Μήπως ἡ κυκλοφορία; –
διερωτήθηκε ὁ λαμπρὸς Καὶ αἰφνιδίως
ἦρθε στὸ μυαλό μου ὁ Λεονάρντο
ποὺ ἤξερε θεσπέσιες εἰδήσεις ἀπ᾿ τὸ σῶμα.
Νικος Καρουζος
29 Αὐγούστου 1990
"Στὸν οὐρανὸ οἱ δυνατότητες εἶναι μόνο συναρπαστικές." - photo by worldcity, Feb 2011
Suspension
To Thanos Konstantinidis
In the sky, possibilities
are naught but thrilling.
As I was hanging in the air
holding on to a pure white cloud
on a mythic screen of the imagination,
I observed the quotations
of the elements of my blood
and heard a dazzling musical act
practically non-human
on the left of the geographical map
at the point at which Mt. Terror lies
always wreathed in lightning
and blinding storms.
I went up there once.
There I first heard the song
that said: we belong to water.
And on the other side Ecclesiastes shined.
For some time now I’ve known that the blood
contains all the mystery
which is given through signs
to the human mind, and complete discontinuity.
The circulation perhaps?
queried the brilliant pathologist.
And suddenly
Leonardo came to mind
who knew what exquisite information derives from the body.
Nikos Karouzos
29 August 1990
Translation: Philip Ramp
–
οι στίχοι που υποτιτλίζουν την πρώτη φωτογραφία είναι από το ποίημα του Νίκου Καρούζου “Νεολιθική νυχτωδία στη Κρονστάνδη”
Exposed
γραφείο στο ημίφως, Ρόδος, Κάστρο των Ιπποτών, photo by worldcity
Επανέρχομαι και ξανακοιτώ μερικά posts. Πιο συγκεκριμένα τις φωτογραφίες που έχω αναρτήσει σε αυτά.
Στο “Η εν παραδείγματι αναφορά” μια επί σκοπώ εικόνα και ο φακός συλλαμβάνει τη μορφή δύο νεαρών παιδιών που φιλιούνται στο προαύλιο χώρο μιας εκκλησίας Τα μάτια αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τις πολλαπλές εμφανίσεις της ίδιας εικόνας, “μύρου θείου πηγήν την σην εικόνα, έδειξε και ούτω, θαυμάτων μύρα βλύζει”.
–
Στο “Musée d’Orsay” – η φωτογραφία συλλαμβάνει μια ανυποψίαστη γυναίκα να περιφέρεται στις αίθουσες του Musée d’ Orsay. Είναι εκείνη η χρονική στιγμή που αποσπάται η προσοχή από έναν πίνακα του Degas και ουσιαστικά ακυρώνει την επίσκεψη στο μουσείο. Μια ζωντανή εικόνα που αμφισβητεί την δύναμη του φακού, προκαλώντας ταυτόχρονα πολλαπλούς μετασχηματισμούς, που, ακόμη κι αν, εφαρμόστηκε επιτυχώς, η μνήμη του “όταν ανεπιτυχώς” – τρέφει και ορίζει την (α)συνέχειά μας.
–
Στο “Τω αγνώστω αναγνώστη”, εμφανίζεται μια φωτογραφία στην οποία ο φακός κοντοστέκεται στη θέα ενός ζεύγους υποδημάτων και τριών φιαλών μπύρας στο πλατύσκαλο μιας εισόδου, παραβιάζοντας αδιάκριτα την έξωθεν μαρτυρία ενός ανθρώπου η οποία, ταυτοχρόνως όμως, υποδηλώνει την έσωθεν σιωπηλή του μαρτυρία. Λίγη σημασία θα είχε αν είναι ένα στιγμιότυπο λίγο πριν ή λίγο μετά το απόδειπνο. Ούτως ή άλλως είναι ισχυρή η βεβαιότητα πως, στο εσωτερικό του σπιτιού, η τελετή του Νιπτήρος έχει συντελεσθεί. Είναι μόλις μια φωτογραφία. Μια φωτογραφία. Μα, ένα κλικ εκκωφαντικό. Κι εμείς, “μπορούμε μόνο να υποθέτουμε”…
–
Στο “18 Park street, London“, ένα ακόμη φωτογράφημα αναιδούς φωτογράφου, το οποίο είναι ικανό, ωστόσο, να μας σπείρει την υποψία ότι η πόρτα θα μείνει για πάντα ανοικτή: καθώς είμαστε ανήμποροι να αντικαταστήσουμε το φόβο με τη συγκίνηση ενός κυνηγού. Ο φακός συλλαμβάνει έναν άνδρα να κάθεται στα σκαλιά μιας εισόδου και στο τρομακτικό και ευθυτενές βλέμμα του ανδρός αυτού, στην αρχιτεκτονική του πρωινού σώματος του, αναγνωρίζουμε το απομεινάρι μιας άγνωστης ιστορίας που μας αφορά. Τώρα, που ο χρόνος της όμορφης λεηλασίας έχει πια ποτίσει τα βλέμματά μας…
–
Στο “Η Αναχώρηση“, ο φωτογραφικός φακός εισβάλλει σε ένα βαγόνι του Παρισινού μετρό, σαρώνοντας, κυριολεκτικά, τις μορφές των επιβατών. Απ’την αμαξοστοιχία εκείνη, εκκινεί συμβολικά, και η ερώτηση “Που πάει ο άρχοντάς μου”, ώστε να “αναγνωστεί” η ιστορία του “έξω απο δώ”, μια δημοσίευση, στα ελληνικά, ενός σύντομου κειμένου του Κάφκα.
–
Στο “I’m I in earth, in heaven or in hell?“, η φωτογραφία εκθέτει τον ίδιο τον φωτογράφο, κάνοντάς τον με τη σειρά του ένα προϊόν, μια αφορμή, μια συσκευασία συλλογισμών. Στεκόμενος μπροστά σε ένα διαφήμιστικό ταμπλό μιας στάσης λεωφορείου, στο βόρειο Λονδίνο, δυό πρόσωπα απρόσμενα θα ανταλλάξουν ρόλους και θέσεις, με τα λόγια του Shakespeare, απ’ τη “Comedy of Errors”, να ενδύουν σαρκαστικά και να αμφισβητούν το φωτογράφημα…
–
Στο “Rumeli Feneri” επαναλβάνεται μια ιστορία απεικονιστικής αυτοέκθεσης. Ένα ταξίδι στην Ιστανμπούλ, καταλήγει στην ανίχνευση μιας διαδρομής, στην οποία ο Jannis Kounellis (“Χρησιμοποιώ αναφορές στην ιστορία ώστε να δημιουργήσω μια ευαισθησία για το παρόν”), ο Θόδωρος Αγγελόπουλος (“Το σπίτι μας… Περάσαμε τόσα σύνορα κι είμαστε ακόμη εδώ. Μα πόσα σύνορα πρέπει να περάσουμε για να πάμε σπίτι μας;”), και ο Βόσπορος επιτρέπουν την αναζήτηση μιας α(ορατης) πατρίδας: “Εδώ, πάνω στη ζυγαριά του χρόνου. Eδώ, αναζητώντας μια πατρίδα που ποτέ δεν θα βρώ.”
Το ερώτημα είναι, και θα παραμείνει, διαχρονικό σχετικά με τη φωτογραφία.
Τι είναι φωτογραφία; Ποιά είναι τα όρια της; Πως θα προσδιορίσουμε το τι αποτελεί τέχνη, τι ντοκουμέντο / ρεπορτάζ, και τι ασύδοτη χρήση ενός μέσου;
Δημόσιο και ιδιωτικό σε μια συμπλοκή σύνθετη. Ανακαλύπτουμε μεγέθη, διαστάσεις ενός κόσμου (α)ορατου, εκθέτουμε σε κοινή θέα τους εαυτούς μας, κάποιους ανθρώπους ανυποψίαστους, ή άλλους που συνειδητά το επιλέγουν.
Κοιτάξτε τη φωτογραφία του κύματος στο “In the Shadow of the Sun“:
ένας κόσμος αποκαλύπτεται, ενόσω κάποιος άλλος ξεθωριάζει.
Παραμένουμε εκτεθειμένοι.
"ένας κόσμος αποκαλύπτεται, ενόσω κάποιος άλλος ξεθωριάζει. - Παραμένουμε εκτεθειμένοι..." - photo by worldcity
La Ivolution 