“Θίασος” ή η αναπαράσταση της ανθρώπινης οδύνης – ένα κείμενο του Σταύρου Τορνέ
Ένα σπάνιο κείμενο του αγαπημένου Σταύρου Τορνέ για το “Θίασο” του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Δημοσιεύτηκε το φθινόπωρο του 1976, στο περιοδικό “Φιλμ – περιοδική έκδοση ανάλυσης και θεώρησης του κινηματογράφου” / Εκδόσεις Καστανιώτη – τόμος Γ’ – τεύχος 11.
στη μνήμη του Θ. Αγγελόπουλου
Υ.Σ.: από όσο ξέρω το κείμενο που ακολουθεί δεν έχει δημοσιευτεί πουθενά πριν – διατήρησα την ορθογραφία του κειμένου, αλλά για λόγους χρόνου όχι το πολυτονικό σύστημα.
–
(αφορμή για τη δημοσίευση του κειμένου αυτού ήταν οι ιταμές δηλώσεις μελών του ΛΑΟΣ
(προφέρεται Λάος για να θυμόμαστε ποιας εποχής και κόσμου αντιλήψεις εκφράζουν),
για τον σκηνοθέτη Θόδωρο Αγγελόπουλο.)
τις δηλώσεις του κου Πολατίδη μπορείτε να τις δείτε εδώ και εδώ –
όλως περιέργως δε μπόρεσα να ξαναβρώ το σχετικό δημοσίευμα στην εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” – εξαφανίστηκε).–
Μια εκτεταμένη συλλογή άρθρων, δημοσιευμάτων, βίντεο, συνεντεύξεων του ελληνικού και ξένου τύπου και ιστολογίων,
για τη ζωή, το έργο και το θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου
μπορείτε να βρείτε στο “Θόδωρος Αγγελόπουλος: ταξίδι στην αιωνιότητα, στο φως”
–
–
“Θίασος” ή η αναπαράσταση της ανθρώπινης οδύνης
του Σταύρου Τορνέ
Η ταινία του Θ. Αγγελόπουλου είναι πραγματικά παραπάνω από μια απάντηση “θετική” στο πατριωτικό ελληνικό κόμπλεξ – αν έχουμε δηλαδή κινηματογράφο στο επίπεδο – μοντέλο των άλλων χωρών.
Πιο πολύ γιατί η ταινία με τον όγκο της και τη θεαματικότητά της δίνει την εντύπωση ότι συγκεντρώνει και μεθοδεύει το σύνολο της δυναμικής κινηματογραφικής έκφρασης σε μια νέα ερμηνευτική διάσταση του σημερινού κόσμου.
Όμως σε τέσσερες ώρες προβολής ούτε σε μια σκηνή δεν υπάρχει η μαρτυρία μιας προσωπικής υποκειμενική αλήθειας στα γεγονότα που αφηγείται (κάλυψη αισθητική). Γιατί η υποκειμενική αλήθεια του Αγγελόπουλου βρίσκετεαι σε σύγκρουση, και σε μια διαρκή πάλη να υποτάξει την συμμετοχή των “άλλων” στα ίδια γεγονότα με τη δική τους αλήθεια – η μεθόδευση όχι του να κάνεις ένα φιλμ πάνω στην ανθρώπινη οδύνη (θεματική εκλογή) αλλά μια αισθσητική αναπαράστασή της, κινείται αλάνθαστα βιάζοντας χώρο και χρόνο σε μια νέα σύλληψη του σημερινού κόσμου της αλλοτρίωσης (εδώ βρίσκεται η αφορμή αυτής της άρνησης).
“…Μια σύλληψη αυτάρεσκα εγωκεντρική
και σε μια προέκταση των πραγματικών σημερινών κοινωνικών πολιτικών συνθηκών (πάλη των τάξεων) νεοφασιστική,
που σαν στόχο της έχει να εξορκίσει να παραχαράξει να κολακέψει να μηδενίσει την βιωμένη οδύνη των “άλλων,
δηλαδή το ανθρώπινο μεγάλωμα το αλλοτριωτικό ξεπέρασμα….”
Μια σύλληψη αυτάρεσκα εγωκεντρική και σε μια προέκταση των πραγματικών σημερινών κοινωνικών πολιτικών συνθηκών (πάλη των τάξεων) νεοφασιστική, που σαν στόχο της έχει να εξορκίσει να παραχαράξει να κολακέψει να μηδενίσει την βιωμένη οδύνη των “άλλων, δηλαδή το ανθρώπινο μεγάλωμα το αλλοτριωτικό ξεπέρασμα.
Οι σχέσεις του Αγγελόπουλου με τους “ήρωες” του δεν είναι μια σχέση αναγνώρισης του ανθρώπου σαν κέντρο υποστασιακά αντιφατικό πραγματικό, μάλλα λόγια μια σχέση αναγνώρισης του εγώ-εσύ-εγώ, αλλά εγώ και οι άλλοι (ο λαός, το πλήθος, η φυλή) δηλαδή μόνο εγώ.
Έτσι ο άλλος, οι άλλοι, στην ταινία γίνονται αντικείμενο όχι μιας συνολικής αναγνώρισης (κριτική στάση) των δικών μου αντιφάσεων και το ξεπέρασμα τους, αλλά στις ποιότητες – ιδιότητες του δικού μου αμετακίνητου κώδικα που τους αναγνωρίζω, δηλαδή την δική μου άποψη να “υπάρχουν” να δρουν να σκέφτονται να είναι ελεύθεροι.
“… να είναι φορείς αισθητικοί, εθνικο-ιδεολογικοί που κάτω από το φως του “τέλους” της δικτατορίας
και της νέας μεταπολίτευσης στην Ελλάδα και των εμπορευματοεπιχειρησιακών προοπτικών νέου τύπου
“τοπικό πόλεμος Ελλάδας και Τουρκίας – πετρέλαιο του Αιγαίου – τρίτος παγκόσμιος πόλεμος) ενεργοποιεί “πνευματικά”
εντάσοντας σ’ ένα ενιαίο εθνικοαγγελοπουλικό μέτωπο σφαγής
τον όψιμο ριζοσπάτισμό του ελληνικού νεοκαπιταλισμού,
αλλά και τις τυχόν αντιρήσεις της ελληνικής αριστεράς οπαδών – ηγεσίας…”
Έτσι οι ήρωες της ταινίας “θέλω” να λειτουργούν “ιστορικά” “διαλεκτικά” “ακριτικά” πάνω σε παλιές εθνικοκοινωνικές αντιθέσεις – συγκρούσεις “θέλω” “τώρα” να είναι φορείς αισθητικοί, εθνικο-ιδεολογικοί που κάτω από το φως του “τέλους” της δικτατορίας και της νέας μεταπολίτευσης στην Ελλάδα και των εμπορευματοεπιχειρησιακών προοπτικών νέου τύπου “τοπικό πόλεμος Ελλάδας και Τουρκίας – πετρέλαιο του Αιγαίου – τρίτος παγκόσμιος πόλεμος) ενεργοποιεί “πνευματικά” εντάσοντας σ’ ένα ενιαίο εθνικοαγγελοπουλικό μέτωπο σφαγής τον όψιμο ριζοσπάτισμό του ελληνικού νεοκαπιταλισμού, αλλά και τις τυχόν αντιρήσεις της ελληνικής αριστεράς οπαδών – ηγεσίας που μετά την ήττα (συνειδησιακό όριο) και μετά τηυν δικτατορία (βιολογικό όριο) κάθε ακριτική αποδοχή (λαϊκιστική εκδοχή του εμφυλίου πολέμου του Αγγελόπουλου) την καταξιώνει υποστασιακά ακόμα και μια θεσούλα στο πάνθεο της Αγγελοπουλικής αγιοσύνης, αποσπώντας έτσι την γενναιόδωρη ανοχή ή την αναγκαία ευλογία της ηγεσίας όπως πρόσφατα στην ελληνική Βουλή του 1975 απ’ αφορμή την ψήφιση του προϋπολογισμού εθνικής άμυνας.
Και για να μη θεωρηθεί εδώ ότι έχω την πρόθεση να χωρίσω τον κόσμο σε δαίμονες και αγγέλους αποδίδοντας ρόλους όπως ο ίδιος κάνει την ταινία του αναφέρω ότι η υπόταξη των γεγονότων του εμφυλίου πολέμου στην ιστορικοαιτιοκρατική αισθητική “ανάγκη” του σκηνοθέτη έρχεται μετά το πέρασμα των νέων Μήδων (οικονομικό άνοιγμα μέρους ελλήνων εφοπλιστών – τραπεζών – ίδρυμα Φορντ) όχι γιατί εκείνο το μέρος των ελλήνων διανοουμένων εισπράττοντας το σχετικό χρήμα θα μεταμορφωθεί σε χαφιέδες ή “λακέδες του καπιταλισμού” (έχω τη γνώμη ότι έγιναν αριστερότεροι των αριστερών) αλλά γιατί αποδέχτηκαν τη ρατσιστική προώθηση ενός συστήματος υποθηκεύοντας έτσι το ουσιαστικότερο υποκειμενικό δικαίωμα ανθρώπινης ελευθερίας – να “είσαι” και να μην θέλεις πια να είσαι εργάτης, να “είσαι” και να μην δέχεσαι να είσαι καλλιτέχνης, μέσα σε μια κοινωνική αιτιοκρατία που ξεπερνιέται προσωπικά μέσ στις αντικειμενικές αλλοτριωτικές ανθρώπινες σχέσεις που το σύστημα επιβάλλει.
“…Έτσι αυτοστερημένοι, αυτοευνουχισμένοι, (το) νέο παπαδαριό,
στήνει την πνευματική λειτουργία της πληρωμένης με αίμα πνευματικής βακάντσας των υπόλοιπων,
σύγχρονοι τροβαδούροι των αυτοεπαναλαμβανόμενων παθών μας…”
Έτσι αυτοστερημένοι, αυτοευνουχισμένοι, νέο παπαδαριό, στήνει την πνευματική λειτουργία της πληρωμένης με αίμα πνευματικής βακάντσας των υπόλοιπων, σύγχρονοι τροβαδούροι των αυτοεπαναλαμβανόμενων παθών μας. Στην Ελλάδα ειδικά που για τριάντα – τριάντα; – όχι μόνο ήταν εθνικό αμάρτημα η απλή συμμετοχή στην αντίσταση αλλά γιατί πιο πολύ η πανάκριβα πληρωμένη προγραφή απέκλειε και την επιβίωση.
“Τώρα” ήρθε η ώρα να ειπωθούν “όλα”. Γιατί έτσι υπάρχει περίπτωση να δαμαστεί μαι παράνομη συνείδηση, μια “ανεξήγητη” (για ποιους;) υποκειμενική στάση εξέγερσης και ελευθερίας κάνοντας σπετάκολλο μπρεχτικό την Βάρκιζα – λες και ενδιαφέρει ότι ο άνθρωπος – αντάρτης πρώην εργάτης, πρώην πρόσφυγας, πρώην χωριάτης, πρώην αξιωματικός, πρώην δάσκαλος, πρώην ληστής, πρώην αλήτης, πρώην ψεύτης, παραδίνει τα όπλα , που μπορεί να τα ξαναπάρει, ή και να τα έχει κρύψει – εξουδετερώνοντας αισθητικοιστορικά την συνολική ανθρώπινη ταπέινωση και οδύνη σε μια όχι αφηρημένη ατομική – ομαδική συνειδησιακή ιστορική προοπτική, παραμορφώνοντας και μυθοποιώντας εκ νέου, κολακέυοντας, δίνοντας όχι την συνολική διάσταση αλλά την ηθελημένα επιθυμητή, την αφηρημένη, την αισθητικά τεκμηριωμένη εικόνα του θαυματοποιού σπεσιαλίστα.
Έτσι μέσα από μια διαλεκτική εξάρτηση αποδοχής κάθε αιτιοκρατίας που αποκλείει την συγκεκριμένη συμμετοχή στην εξέγερση, του οικονομικού κοινωνικού πολιτικού και πνευματικού προσώπου του σκηνοθέτη και στα γεγονότα που θα μεταπλαστούν σε έργο, απομένει μια αισθητική ωραιοποιητική αδηφαγία μιας κινηματογραφικής κουλτούρας που παράγει “κουλτούρα” χωρίς να μπορεί να την ξεπεράσει.
“…Ένα μάτι που βλέπει όπως θέλει να βλέπει, οπωσδήποτε μονοδιάστατο,
που ψάχνει χωρίς ανάπαυλα να εξουδετερώσει την πολυδιάστατη ανθρώπινη εξέγερση και οδύνη,
αλλού με αρχετυπικό νεοφολκλορισμό
αλλού με ην καλά πληρωμένη και επεξεργασμένη αισθητική ραφινατέτσα…”
Ένα μάτι που βλέπει όπως θέλει να βλέπει, οπωσδήποτε μονοδιάστατο, που ψάχνει χωρίς ανάπαυλα να εξουδετερώσει την πολυδιάστατη ανθρώπινη εξέγερση και οδύνη, αλλού με αρχετυπικό νεοφολκλορισμό αλλού με ην καλά πληρωμένη και επεξεργασμένη αισθητική ραφινατέτσα.
Για να γίνουν τα παραπάνω πιο συγκεκριμένα σημειώνω:
Η αρχαιοτραγωδική ανέλιξη των ηρώων της ταινίας που ζούνε τον εμφύλιο πόλεμο (ανθρώπινες σχέσεις σε σύγκρουση – βιωμένη οδύνη) είναι αφηρημένη ύποπτη σχηματική.
“…το αποτέλεσμα ενός κόσμου που έχει βγει όχι από την φυλετική εξωτερίκευση – αλλοτρίωση,
δηλαδή ήρωας, βασιλιάς, θεός και το αντίθετό του
αλλά από το ξεπέρασμά του που είναι άνθρωπος, χριστός, θεός, σοσιαλισμός και το αντίθετό του,
δηλαδή πάλι εξωτερικευμένο – αλλοτριωμένο….”
Η αρχαία τραγωδία εκφράζει χωροχρονικά όχι μόνο ανθρώπινες σχέσεις σε σύγκρουση – βιωμένη οδύνη αλλά και μια γενικότερη αντίληψη – σύλληψη του τότε κόσμου μέσα στα όρια της φυλετικής ζωής και της ανθρώπινης ευαισθησίας που βγαίνει από τις σχέσεις ηγεμόνεψης των ελληνικών φυλών πάνω στους αυτόχθονες και στον περίγυρο. Ενώ οι άνθρωποι που ζήσανε τον εμφύλιο πόλεμο – ο σύγχρονος άνθρωπος – εκφράζει και τέτοιες καταβολές αλλά σε μια νέα αντίληψη – σύλληψη του κόσμου που δεν είναι οπωσδήποτε παγανιστική – ειδωλολατρική – ηρωική. Είναι το αποτέλεσμα ενός κόσμου που έχει βγει όχι από την φυλετική εξωτερίκευση – αλλοτρίωση, δηλαδή ήρωας, βασιλιάς, θεός και το αντίθετό του αλλά από το ξεπέρασμά του που είναι άνθρωπος, χριστός, θεός, σοσιαλισμός και το αντίθετό του, δηλαδή πάλι εξωτερικευμένο – αλλοτριωμένο.
“…Στο ερώτημα γιατί ο εραστής της μάνας να είναι φασίστας, χαφιές και προδότης υπό εκτέλεση
– που μπορεί και να είναι – αλλά να είναι και το αντίθετο –
ΕΑΜοκομμουνιστής, πράκτορας, προδότης
– ενώ θα μπορούσε να είναι απλά εραστής εκτελεσμένος…”
Έτσι έχουμε μια νέου τύπου ρατσιστική εκδήλωση επιβολής. Στο ερώτημα γιατί ο εραστής της μάνας να είναι φασίστας, χαφιές και προδότης υπό εκτέλεση (που μπορεί και να είναι – αλλά να είναι και το αντίθετο – ΕΑΜοκομμουνιστής, πράκτορας, προδότης – ενώ θα μπορούσε να είναι απλά εραστής εκτελεσμένος) -. Για να ξεπλύνει τον οικογενειακό φυλετικό κώδικα τιμής; ή την εξαρτημένη εθνική τιμή ο υποστασιακά μυθοποιημένος βυζαντινο – αγιογιωργικός αντάρτης που θα τιμωρηθεί μεν κι αυτός με εκτέλεση και μετά θάνατο θα δικαιωθεί και θα εξαγιασθεί (“τώρα” στη ταινία του Αγγελόπουλου). Έτσι έχουμε όχι μια διάσταση του σύγχρονου ανθρώπου που ενεργεί, σφάλει, εξεγείρεται, υποφέρει, μεγαλώνει σαν συνείδηση, αλλά τον αγγελοπουλικό ήρωα – ιδέα που αποδίδει “δικαιοσύνη” όταν αυτός θέλει και όπου αυτός θέλει.
Δηλαδή, σήμερα μια νέα ευδιάκριτη κοσμοαντίληψη που δεν αναγνωρίζει ότι η ειδωλολατρεία είναι το ξεπέρασμα του κανιβαλισμού, ότι ο χριστιανισμός είναι το ξεπέρασμα του σκλαβισμού, ο σοσιαλισμός το ξεπέρασμα του φασισμού, αλλά ότι ολόκληρη αυτή η πραγματική αντιφατική οδυνηρή πόρευση ούτε πια πρέπει αν υποταχθεί ούτε πια να εξυγιανθεί, αλλά να εξουδετερωθεί βιολογικά από τους νεοφασίστες ευνούχους του θανάτου όχι με τους ξεπερασμένους χιτλερικού φούρνους αλλά με τον έλεγχο και την χρήση της υδρογονικής κάθαρσης που μας ετοιμάζουν, αποκοιμίζοντας “υλικά” και “πνευματικά” την εξέγερση και την αντιφατική παγίδα υποκειμενικού και βιολογικού θανάτου που το ξεπέρασμά του τώρα όσο ποτέ άλλοτε είναι η συνολική αναγνώριση του άλλου, το μεγάλωμα – όσες “θυσίες” κι αν χρειαστούν -της ανθρώπινης ενδόμυχης σχέσης.
Σταύρος Τορνές
1976
–
–
για τον Σταύρο Τορνέ: “Ποιος ήταν ο Σταύρος Τορνές; – ένα κείμενο του Louis Skorecki”
Θόδωρος Αγγελόπουλος: ταξίδι στην αιωνιότητα, στο φως
“Δεν έχω άλλο σπίτι από το ταξίδι”
“Το όριο, το τέλος ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, τα σύνορα ζωής και θανάτου.
Τα όρια ανάμεσα στον έρωτα, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην επικοινωνία.
Αυτή η έννοια του ορίου, του τέλους ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο,
μπαίνει σαν θέμα των συνόρων με την ευρύτερη έννοια,
όχι μόνο τη γεωγραφική αλλά και της ζωής και του θανάτου”
“Δεν έχω άλλο σπίτι από το ταξίδι”
–
“Εγώ δε μπορώ να δω τη ταινία, από τη ταινία κρατάω το ταξίδι, το ταξίδι με τη Καβαφική έννοια”
–
”Ενας θεατής αρκεί για να δικαιώσει μια ταινία. Η συνάντηση δύο βλεμμάτων. Τα υπόλοιπα είναι ιστορίες του ταμείου”
–
«Η κατάσταση είναι απαίσια, όλα αυτά για τα οποία πολεμήσαμε, δεν ήρθαν ποτέ, η Ευρώπη έγινε ένα όνειρο που γρήγορα κατέρρευσε και δεν βλέπω διέξοδο».
–
«Η Ευρώπη ήταν ένα όνειρο που γκρεμίσθηκε πολύ γρήγορα. Δεν είμαστε μόνοι. Σε σοβαρή οικονομική δυσκολία, βρίσκονται και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και ακόμη και εσείς στην Ιταλία, δεν είστε και τόσο καλά. Ίσως, τελικά, χρεοκόπησε η Ευρώπη»
–
“Στη δυτική φιλοσοφία δεχόμαστε ότι παρόν και παρελθόν είναι έννοιες ξεχωριστές. Για τους ασιάτες ο χρόνος είναι ενιαίος. Εγώ αισθάνομαι ότι χάνω την έννοια του τι είναι παρελθόν και τι είναι παρόν. Είμαστε ένα όλον, παρελθόν και παρόν. Η Ιστορία δεν είναι ιστορία που έγινε και την ξεχάσαμε, ξανάρχεται με άλλες μορφές. Όταν δεν τη διαβάζουμε σωστά δεν διαβάζουμε σωστά το παρόν. Μπορεί να μιλήσει κανείς γι’ αυτά που συμβαίνουν σήμερα, χωρίς αυτό να έχει σχέση με ό,τι έγινε χθες ή πολλά χρόνια πριν; Όλα μαζεύονται και γίνονται μια ανάγνωση του σήμερα, που μας βοηθά να πάμε στην επόμενη στιγμή, που είναι το μέλλον”.
Η Ιστορία
“Μέσα στην ταινία υπάρχει η Ιστορία με κεφαλαίο και η ιστορία με μικρό, η ιστορία ενός έρωτα που τελικά μπορεί να είναι πιο δυνατή από τη μεγάλη ιστορία. Την εποχή της πολιτικοποίησης, όταν κοιτάζαμε ψηλά αισθανόμασταν πολιορκητές του ουρανού. Τότε δεν βλέπαμε πόσο η ατομική ιστορία του καθένα μπορεί να επηρεάσει τον κόσμο. Τότε νομίζαμε ότι ήμασταν υποκείμενα της ιστορίας. Τώρα δεν ξέρω αν είμαστε υποκείμενα ή αντικείμενα”.
Το “χειροποίητο σινεμά”
“Στην εποχή του ψηφιακού σινεμά επιμένω στο “χειροποίητο” σινεμά γιατί είναι πείσμα είναι και ανάγκη”.
Η “καταγωγική εικόνα”
“Στα Ζαγοροχώρια, την πρώτη στιγμή που ανακάλυψα το χώρο της αναπαράστασης ήταν μια μέρα βροχερή, όταν η υγρασία είχε μουσκέψει την πέτρα στα σπίτια, υπήρχε μια ελαφριά ομίχλη, οι γυναίκες χάνονταν στα ερείπια και από κάπου ακουγόταν μια γέρικη φωνή να τραγουδά το “Μια κοντούλα λεμονιά”. Δεν απομακρύνθηκα ποτέ από αυτή την εικόνα.
“Δεν έχω άλλο σπίτι από το ταξίδι”
Επί σαράντα χρόνια κάνω αυτό που ονειρεύομαι; να ταξιδεύω κι όταν φτάνω σε ένα λιμάνι να ξεκινάω για το επόμενο. Δεν έχω άλλο σπίτι από το ταξίδι. Όλα γεννιούνται πάνω στο ταξίδι. Η ιδανική θέση είναι πλάι σε κάποιον που οδηγεί, με ανοιχτό το παράθυρο και το τοπίο να φεύγει. Αν δεν μπορούσα να ταξιδεύω θα αισθανόμουν φυλακισμένος. Ανεξάρτητα από αν έχει ή όχι επιτυχία η ταινία, ούτως ή άλλως το ταξίδι είναι κερδισμένο”.
–
Landscape In the Mist - a film by Theo Angelopoulos
–
One Important Note:
In Comments section there is an extensive collection of articles and posts about life, work and death of Theo Angelopoulos.
If anybody of the copyright owners minds me publishing it here for the use of Angelopoulos΄ fans, please contact me and I΄ll delete it.
Seppuku
Harakiri – Seppuku – はらきり せつぷく
H ψυχή των Σαμουράι πολεμιστών ήταν το σπαθί τους. Και ο κώδικας τιμής τους το Seppuku.
“16 Μαρτίου 1630 – Ο Οίκος των Γι θα ευημερεί για πάντα…”
Παρακολούθησα χθες την ταινία του Kobayashi Masaki, γυρισμένη το 1961 και χάθηκα μέσα σε ένα κορυφαίο έργο τέχνης, με συγκλονιστικές προεκτάσεις για τη σημερινή εποχή.
Ο Kobayashi αφηγείται την ιστορία ενός φτωχού Samurai στην Ιαπωνία, το 1630, ο οποίος προσέρχεται στο Οίκο της φεουδαρχικής οικογένειας Γι, και ζητά, σύμφωνα με τους κανόνες, την άδεια να εκτελέσει χαρακίρι για λόγους τιμής. Πριν την τελετή επιχειρεί να διηγηθεί την προσωπική του ιστορία, για το πως έφτασε σε αυτή τη θέση. Κατά τη διήγηση προκύπτει ότι η θετή του κόρη, ο άντρας της και το παιδί τους έπεσαν θύματα και έχασαν τη ζωή τους εξ’ αιτίας της αναλγησίας, της υποκρισίας και της αδιαφορίας του Οίκου της οικογένειας Γι…
Ο Kobayashi αποδομεί πλήρως την ευφημία των μεγάλων οικογενειών – φεουδαρχικών οίκων, προσανατολιζόμενος στην ίδια την φύση της εξουσίας: η ευημερία, η μακροημέρευση του εξουσιαστή δεν αντιστοιχεί σε ένα ηθικό ανάλογο, ή διαφορετικά, το σύστημα εξουσίας της άρχουσας τάξης είναι ένα σύστημα που έχει ως αυτοσκοπό να διαιωνίσει την εξουσία, να επιβάλει την υποταγή και δεν καθορίζεται σε καμία παράμετρό του από ένα σύστημα αξιακών κανόνων. Τα μέσα που μετέρχεται ο εξουσιαστής είναι αμοραλιστικά εξ’ ορισμού και εκ φύσεως δεν περιλαμβάνουν κανέναν ηθικό περιορισμό…
worldcity
Ο Νίκος Βουλαλάς θα γράψει για την ταινία: “μια μυθική ταινία του ιαπωνικού σινεμά, γυρισμένη από τον Kobayashi, τον έτερο μεγάλο και (μαρξίζοντα) Ιάπωνα σκηνοθέτη, μετά το τρίο Μιζογκούτσι, Όζου, Κουροσάβα. Μέσα από μια ιστορία δοσμένη με το λιτό και τελετουργικό ύφος μιας παράστασης Kabuki, ο Kobayashi κάνει μια γνήσια τραγωδία, που απομυθοποιεί ανελέητα τις αξίες της φεουδαρχικής Ιαπωνίας και όλη τη μυθολογία του κώδικα τιμής των Samurai.”
Waltz With Bashir – the trembling of a human memory
“Outstanding Cinema” Series
We May Forget the Past
But the Past Won’t Forget Us
“One man’s personal experience with the 1982 invasion of Lebanon
becomes a stimulating and provocative meditation
on responsibility and morality”
– Michael Phillips, Chicago Tribune –
–
Cannes 2008 official Competition, directed by Ari Folman, first animated documentary
–
Outstanding Cinema – Miklos Jancso – “Szerelmem, Elektra”
Szerelmem, Elektra
(Elektreia, 1974) (Beloved Electra) (Electra, my love)
by Miklos Jancso – (Hungary)
Electra: The Eternal “NO”
“I, Electra, who does not forget.
While one person lives
who doesn’t forget,
no one can forget.”
“I was born to disturb men’s peace.”
“Yet the firebird shall still fly above us and perish daily,
to be born yet more lovely on the morrow.
Blessed be your name—revolution.”
—
“Truth speaks, and law
Accursed be every tyrant and blessed every man who resists tyranny.
Blessed be every man whom a tyrant destroys.”
—
“Brighter than the sun,
More lovely than a jewel,
It was born of man’s eternal dreams,
Its father was liberty,
Its mother happiness.”
–
“Death is not the worst thing;
rather,
when one who craves death cannot attain even that wish.
Death is not the worst;
rather, in vain
To wish for death, and not to compass it.“
Electra, My Love
Facets Video
1974 / color / 1:37 flat / 70 min. / Szerelmem, Elektra / Street Date May 20, 2003 / 29.95
Starring Mari Töröcsik, György Cserhalmi, József Madaras
Cinematography János Kende
Production Designer Tamás Banovich
Film Editor Zoltán Farkas
Original Music Tamás Cseh, Béla Vavrinecz
Written by László Gyurkó, Gyula Hernádi and Miklós Vásárhelyi
Produced by József Bajusz
Directed by Miklós Jancsó
—
Electra (Mari Töröcsik)
“The end excuses any evil.”
—
a review for the film:
KINO EYE http://www.kinoeye.org/03/03/hames03.php
FILM COMMENT http://www.filmlinc.com/wrt/onsale06/hungarian06/electramylove.html
Dennis Schwartz http://www.sover.net/~ozus/electramylove.htm
La Ivolution 