Είτε πας να βρεις την γυναίκα με τα χρυσά μαλλιά που μια τρίχα της έφερε ο άνεμος στον πύργο σου, είτε φεύγεις νοσταλγώντας χώρες μυθικές, είτε ζητάς πλούτο, είτε επιχειρείς να δεις με το φως της εξερεύνησης, χώρες, ηπείρους ολόκληρες βυθισμένες στο σκότος κι ανοίγεσαι στον Ωκεανό γυρεύοντας καινούρια οδό, με τόλμη, με τρεις φτωχές καραβέλες και δοκιμάζεις τον κατατρεγμό και την ζήλια ύστερα από την σχετική υλική επιτυχία σου. Έχεις έναν πάντα σκοπό. Την συνάντηση με το θαύμα, που πέρα από κάθε ταλαιπωρία και εκμηδένιση του ιδιωτικού σχήματος, σου επιτρέπει να δεις την αιωνιότητα από αντίκρυ. Αυτό είναι το νόημα του ταξιδιού, να παραδίδεται στην κίνηση, να ξεχνά την έννοια του χώρου εν’ ονόματι του χρόνου που τον αφήνει να κυλά πλάι του, τον χρόνο να τον αστοχεί πίσω του διασχίζοντας μπροστά του ολοένα και καινούριες εκτάσεις.
Το ταξίδι διδάσκει στον άσωτο νέο το μέγεθος της ζωής.
“Να μην χαρίζεσαι στην οικογένεια ή σε ότι αγαπάς στενά. Να διαλέγεις την μοναξιά που θα σε μάθει να αγαπάς τον καθένα.
Να στηριχθείς στη μοναξιά, όπως η πόρνη ακουμπάει στο νταβατζή της για να εξασφαλισθεί επειδή δίδεται στους πάντες.
Τα όρια τότε θολώνουν και δεν υπάρχει το καλό και το κακό, μόνο η κίνηση.”
Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
---
το κείμενο, είναι μια εκλογή από κείμενα του Νίκου Γ. Πεντζίκη που έκανε ο φίλος Β.Π. , που με στοργή και αγωνία, μαζεύει γραπτά φίλων και εκδίδει το ΜΗΝΟΛΟΓΙΟ
–
η φωτογραφία είναι του αγαπημένου φωτογράφου και φίλου Νίκου Παπαφιλίππου, που μια ολόκληρη βραδιά μου διηγούνταν τη δύναμη (αυτής) της φωτογραφίας
–
–
δεν έχω λόγια για τη μουσική του βίντεο, μα και την οπτική αφήγηση, από το συνθέτη Ezio Bosso
“Το όριο, το τέλος ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, τα σύνορα ζωής και θανάτου.
Τα όρια ανάμεσα στον έρωτα, στις ανθρώπινες σχέσεις, στην επικοινωνία.
Αυτή η έννοια του ορίου, του τέλους ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο,
μπαίνει σαν θέμα των συνόρων με την ευρύτερη έννοια,
όχι μόνο τη γεωγραφική αλλά και της ζωής και του θανάτου”
“Δεν έχω άλλο σπίτι από το ταξίδι”
–
“Εγώ δε μπορώ να δω τη ταινία, από τη ταινία κρατάω το ταξίδι, το ταξίδι με τη Καβαφική έννοια”
–
”Ενας θεατής αρκεί για να δικαιώσει μια ταινία. Η συνάντηση δύο βλεμμάτων. Τα υπόλοιπα είναι ιστορίες του ταμείου”
«Η Ευρώπη ήταν ένα όνειρο που γκρεμίσθηκε πολύ γρήγορα. Δεν είμαστε μόνοι. Σε σοβαρή οικονομική δυσκολία, βρίσκονται και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και ακόμη και εσείς στην Ιταλία, δεν είστε και τόσο καλά. Ίσως, τελικά, χρεοκόπησε η Ευρώπη»
–
“Στη δυτική φιλοσοφία δεχόμαστε ότι παρόν και παρελθόν είναι έννοιες ξεχωριστές. Για τους ασιάτες ο χρόνος είναι ενιαίος. Εγώ αισθάνομαι ότι χάνω την έννοια του τι είναι παρελθόν και τι είναι παρόν. Είμαστε ένα όλον, παρελθόν και παρόν. Η Ιστορία δεν είναι ιστορία που έγινε και την ξεχάσαμε, ξανάρχεται με άλλες μορφές. Όταν δεν τη διαβάζουμε σωστά δεν διαβάζουμε σωστά το παρόν. Μπορεί να μιλήσει κανείς γι’ αυτά που συμβαίνουν σήμερα, χωρίς αυτό να έχει σχέση με ό,τι έγινε χθες ή πολλά χρόνια πριν; Όλα μαζεύονται και γίνονται μια ανάγνωση του σήμερα, που μας βοηθά να πάμε στην επόμενη στιγμή, που είναι το μέλλον”.
Η Ιστορία “Μέσα στην ταινία υπάρχει η Ιστορία με κεφαλαίο και η ιστορία με μικρό, η ιστορία ενός έρωτα που τελικά μπορεί να είναι πιο δυνατή από τη μεγάλη ιστορία. Την εποχή της πολιτικοποίησης, όταν κοιτάζαμε ψηλά αισθανόμασταν πολιορκητές του ουρανού. Τότε δεν βλέπαμε πόσο η ατομική ιστορία του καθένα μπορεί να επηρεάσει τον κόσμο. Τότε νομίζαμε ότι ήμασταν υποκείμενα της ιστορίας. Τώρα δεν ξέρω αν είμαστε υποκείμενα ή αντικείμενα”.
Το “χειροποίητο σινεμά”
“Στην εποχή του ψηφιακού σινεμά επιμένω στο “χειροποίητο” σινεμά γιατί είναι πείσμα είναι και ανάγκη”.
Η “καταγωγική εικόνα” “Στα Ζαγοροχώρια, την πρώτη στιγμή που ανακάλυψα το χώρο της αναπαράστασης ήταν μια μέρα βροχερή, όταν η υγρασία είχε μουσκέψει την πέτρα στα σπίτια, υπήρχε μια ελαφριά ομίχλη, οι γυναίκες χάνονταν στα ερείπια και από κάπου ακουγόταν μια γέρικη φωνή να τραγουδά το “Μια κοντούλα λεμονιά”. Δεν απομακρύνθηκα ποτέ από αυτή την εικόνα.
“Δεν έχω άλλο σπίτι από το ταξίδι”
Επί σαράντα χρόνια κάνω αυτό που ονειρεύομαι; να ταξιδεύω κι όταν φτάνω σε ένα λιμάνι να ξεκινάω για το επόμενο. Δεν έχω άλλο σπίτι από το ταξίδι. Όλα γεννιούνται πάνω στο ταξίδι. Η ιδανική θέση είναι πλάι σε κάποιον που οδηγεί, με ανοιχτό το παράθυρο και το τοπίο να φεύγει. Αν δεν μπορούσα να ταξιδεύω θα αισθανόμουν φυλακισμένος. Ανεξάρτητα από αν έχει ή όχι επιτυχία η ταινία, ούτως ή άλλως το ταξίδι είναι κερδισμένο”.
–
Landscape In the Mist - a film by Theo Angelopoulos
– One Important Note:
In Comments section there is an extensive collection of articles and posts about life, work and death of Theo Angelopoulos.
If anybody of the copyright owners minds me publishing it here for the use of Angelopoulos΄ fans, please contact me and I΄ll delete it.
“Everything’s available,
And when I say everything I mean each and everything You’d ever imagine ”
«Κυνισμός είναι για εμένα αυτό το όργιο ανεκτικότητας που εκτυλίσσεται στην κοινωνία μας. Δεν ξέρω για την Ελλάδα αλλά στη χώρα μου, π.χ., το να μιλάς με την Ακροδεξιά έχει γίνει μέρος μιας ανεκτικότητας που πρέπει να δεχθούμε. Αυτή η ανεκτικότητα είναι αφόρητη».
Ο 50χρονος Βέλγος καλλιτέχνης Jan Fabre, ένας homo universalis της εποχής μας, θα παρουσιάσει στο Παλλάς με την ομάδα του, Troubleyn, την καινούργια ανατρεπτική παραγωγή του, «Orgy of Tolerance», η οποία θα ανέβει στα μεγαλύτερα θέατρα παγκοσμίως και θα έρθει στην Αθήνα στα πλαίσια περιοδείας της.
Ο Jan Fabre είναι ένας μοναδικός καλλιτέχνης. Εικαστικός, χορογράφος, σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας αναζητεί το όλον μέσα από τα έργα του και αναγνωρίζεται ως μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες στη σύγχρονη τέχνη.
Είναι ο δεύτερος εν ζωή εικαστικός καλλιτέχνης του οποίου το έργο παρουσιάζεται στο Λούβρο στην πτέρυγα της Φλαμανδικής Ζωγραφικής, παράλληλα και σε διάλογο με τα έργα μεγάλων Φλαμανδών Ζωγράφων.
Οι θεατρικές παραγωγές του διακρίνονται από τη συνεχή έρευνα για την απόλυτη ομορφιά και την πνευματικότητα και έχουν ανέβει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, στην Αμερική, την Ιαπωνία και την Αυστραλία. Κάθε νέα του σύλληψη αποτελεί παγκόσμιο καλλιτεχνικό γεγονός, απασχολεί τον κόσμο της τέχνης σε όλο της το φάσμα και προκαλεί έντονες συζητήσεις.
Ο ίδιος όπως και η τέχνη του είναι ένας άνθρωπος ανατρεπτικός στη βάση του με πολλές ιδιότητες και πολύμορφες δημιουργίες, χορογραφικές και σκηνοθετικές άρρηκτα συνδεδεμένες με το εικαστικό του πρόσωπο.
Στην καινούργια του παραγωγή Orgy of tolerance (Το όργιο της ανεκτικότητας), διεισδύει στα βάθη της ύπαρξης, σαν σπηλαιολόγος, για να εξερευνήσει τα όρια της κανονικότητας.
Σχολιάζει αυτό που θεωρείται σήμερα κανονικό, αυτό που έχει προκύψει από μια σειρά σιωπηρών, ανείπωτων κανόνων που ισχύουν στην κοινωνία μας.
Για τον Fabre όμως, οι ισχύοντες κανόνες έχουν προκύψει από καταστάσεις πίεσης, οι ειλικρινείς και καθαρές συμφωνίες εκλείπουν. Τα πάντα είναι ανεκτά, ως κανονικά, όλα είναι διαθέσιμα και όλα μπορεί να αγοραστούν με μια πιστωτική κάρτα.
Το όργιο της ανεκτικότητας αντανακλά τον κυνισμό της εποχής μας, αυτό που εκτυλίσσεται στην κοινωνία γύρω μας. Με την παράστασή του επιχειρεί να δώσει διέξοδο σε ό,τι αδυνατεί να καταλάβει με το δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Με μουσικούς, χορευτές και ηθοποιούς ζωγραφίζει το προσωπικό του πανόραμα της ανεκτικότητας. Kαρτούν και καταγγελία συγχρόνως στο φρέσκο 21ο αιώνα.
Το «Όργιο της ανεκτικότητας» είναι μια ακραία αναφορά στον κόσμο της υπερβολής και μια σουρεαλιστική συνομωσία ενάντια σε έναν αναίσχυντο κόσμο.
Σύλληψη, σκηνοθεσία, χορογραφία και σκηνογραφία: Jan Fabre
Δραματουργία: Miet Martens
Περφόρμερ: Linda Adami, Christian Bakalov, Katarina Bistrovic-Darvas, Annabel Chambon, Cedric Charron, Ivana Jozic, Goran Navojec, Antony Rizzi, Kasper Vandenberghe
Μουσική, στίχοι: Dag Taeldeman
10 και 11 Ιουνίου 2009 στις 9 μ.μ.
——–
Ανοχή σημαίνει κυνισμός
Ο κορυφαίος Βέλγος εικαστικός-χορογράφος-σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας Γιαν Φαμπρ παρουσίασε πριν από λίγες μέρες στο Παρίσι το νέο του θέαμα, «Το όργιο της ανεκτικότητας». Αυτήν την κατά μέτωπο επίθεση σε μια κοινωνία που θεωρεί τα πάντα φυσιολογικά και εξαφανίζει τις αξίες, θα δούμε στις 10 και 11 Ιουνίου στο «Παλλάς»
Υπάρχουν όρια στην ανοχή; Γελάμε με ρατσιστικά ανέκδοτα; Μπορούμε να διαφύγουμε από τον καταναλωτισμό και τη χυδαιότητα; Μπορούμε να ξεχωρίσουμε το αληθινό από το κάλπικο σε μια κοινωνία που στηρίζεται στην ψευδαίσθηση;
Η νέα δουλειά του Γιαν Φαμπρ, που έρχεται στις 10 και 11 Ιουνίου στο «Παλλάς», στην Αθήνα, και που την περασμένη εβδομάδα είδαμε στο παρισινό Theatre de la Ville, επιβεβαιώνει ότι ο Φλαμανδός καλλιτέχνης διανύει μία από τις πιο ώριμες, θεατρικά, περιόδους του (στο περασμένο Φεστιβάλ της Αβινιόν παρουσίασε ένα εξαιρετικό σόλο με την Ιβάνα Γιόζιτς).
Η παράσταση έχει τίτλο «Το όργιο της ανεκτικότητας» και εννέα εξαιρετικούς περφόρμερ, που φτάνουν στα άκρα: αδηφάγες καταναλώτριες γεννούν τρόφιμα σε πλαστικές συσκευασίες μέσα σε καρότσια του σούπερ μάρκετ, πάμπλουτες αστές συνευρίσκονται ερωτικά με καναπέδες Τσέστερφιλντ, ενώ φαντασιώνονται πως η τσάντα τους «Λουί Βουιτόν» αποκτά απογόνους, μεγαλοεπιχειρηματίες απαριθμούν πόσους μουσουλμάνους και πόσους Εβραίους έχουν στη «συλλογή» τους, προπονητές με καραμπίνες στον ώμο προπονούν ανελέητα τους αθλητές τους στην… εκσπερμάτωση.
Με χιούμορ καυστικό και ευρηματικότητα ο εικαστικός, σκηνοθέτης, χορογράφος και συγγραφέας από την Αμβέρσα οργανώνει μια μετωπική επίθεση στις προκαταλήψεις και τα ταμπού της σύγχρονης κοινωνίας: τον καταναλωτισμό, τον νεοπλουτισμό, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, τον συντηρητισμό, τον κοινωνικό έλεγχο, την παγκοσμιοποίηση, την ηθική, το ολυμπιακό ιδεώδες, αλλά και την πολιτική του Μπαράκ Ομπάμα.
Ο περφόρμερ Γκόραν Νάβογετς, νέο «διαμάντι» του Γιαν Φαμπρ, απομυθοποιεί τον Αμερικανό πρόεδρο σε ένα απολαυστικό νούμερο καμπαρέ, που επιβεβαιώνει την επιτακτική ανάγκη των καλλιτεχνών να ασκήσουν άμεση κριτική στην πολιτική επικαιρότητα (πρόσφατα ο χορογράφος Γουίλιαμ Φόρσαιθ έδωσε στη νέα του δουλειά τον ειρωνικό τίτλο «Yes, we can’t» παραφράζοντας το προεκλογικό σλόγκαν του Ομπάμα).
Ο Γιαν Φαμπρ δεν διστάζει μάλιστα να δηλώσει: «Ηρθε η στιγμή να κάνω μια παράσταση ανοιχτά πολιτική. Σήμερα όλα αγοράζονται, τα πάντα είναι δυνατά, όλα είναι φυσιολογικά. Πού βρίσκεται η αληθινή επιθυμία; Η ανταγωνιστική κοινωνία μεταμορφώνει τον οργασμό σε περφόρμανς. Οι αξίες εξανεμίζονται μέσα σε αυτή τη θριαμβεύουσα κανονικότητα. Η άκρα Δεξιά εμφανίζεται χωρίς κόμπλεξ. Και η ανθρωπιά διαλύεται στον κόσμο της αγοράς. Γιατί αυτή η ανοχή δεν είναι παρά μια μάσκα που καλύπτει οικονομικά συμφέροντα».
Εχοντας κατακτήσει έναν εξαιρετικό ρυθμό, το «Οργιο της ανεκτικότητας» συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του Φλαμανδού καλλιτέχνη: η ποίηση συνυπάρχει με το κιτς, η κοινοτοπία με στιγμές αληθινής έμπνευσης, το χάος με την αυστηρή γεωμετρία. Το τελικό μίγμα είναι εκρηκτικό και αριστοτεχνικά ζυγισμένο: οι θεατρικές σκηνές -φόρος τιμής στους Μόντι Πάιθονς- εναλλάσσονται σοφά με τις χορογραφημένες σκηνές χαρίζοντας στην παράσταση μια ομοιογενή αποσπασματικότητα. Ο Φαμπρ εγκαταλείπει τις μνημειακές, ελεγειακές συνθέσεις του για να επιστρέψει στο καθημερινό – όχι για να το καταγράψει όπως ακριβώς είναι, αλλά για να μας δώσει ένα παραμορφωμένο ομοίωμά του. Η πραγματικότητα μεγεθύνεται ώς την υπερβολή δοκιμάζοντας τα όρια της αν(τ)οχής μας.
Η σκηνή με τους περφόρμερ να στέκονται μπροστά στο κοινό και να βρίζουν τους πάντες και τα πάντα, από τον ίδιο τον Φαμπρ ώς τον υπουργό Πολιτισμού (άμεση αναφορά στο σκάνδαλο που είχε δημιουργηθεί στο παρισινό θέατρο πριν από πέντε χρόνια στην πρεμιέρα του «Crying body»), ανεβάζει ακόμα περισσότερο τη θερμοκρασία της παράστασης. Παρά τις ανοιχτές προκλήσεις, το κοινό επιφύλαξε μια ιδιαίτερα θερμή υποδοχή στο «Οργιο της ανεκτικότητας» κάνοντας τους Γάλλους κριτικούς να ανησυχούν: υπάρχει κάτι που μπορεί ακόμα να σοκάρει το κοινό;
Εικαστικός, σκηνοθέτης, σκηνογράφος και χορογράφος, ο φλαμανδός καλλιτέχνης ήρθε στην Αθήνα και μας μίλησε για τον κίνδυνο που κρύβει η ανοχή και για την πίστη ως αντίθετο της ιδεολογίας
Γιαν Φαμπρ
εικαστικά
ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΖΕΝΑΚΟΣ | Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2007
«Ζούμε ένα όργιο ανεκτικότητας»
Jan Fabre is well known for pushing the boundaries of any art form he works with and is considered by many to be one of the most extraordinary artists of our time
Γεννημένος στην Αμβέρσα το 1958, ο Γιαν Φαμπρ είναι ένας από τους πιο πολυσχιδείς και παραγωγικούς καλλιτέχνες της εποχής μας. Ο ίδιος έχει συνοψίσει τις διάφορες πλευρές του έργου του με τη φράση «Ζω (σ)το θέατρό μου και πεθαίνω (σ)τα σχέδιά μου». Εχει παρουσιάσει σχέδια, γλυπτά, κατασκευές και εγκαταστάσεις σε εκθέσεις στην Αμβέρσα, στο Παρίσι, στη Ρώμη, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη και αλλού. Εχει επίσης εργαστεί ως χορογράφος, σκηνογράφος και σκηνοθέτης για το θέατρο και την όπερα, έχει γράψει θεατρικά έργα και έχει σκηνοθετήσει ταινίες.
Ο Γιαν Φαμπρ βρέθηκε στην Αθήνα για δύο λόγους: ο πρώτος ήταν η παγκόσμια πρεμιέρα του έργου του «Ι am a mistake» («Είμαι ένα λάθος»), στο Μέγαρο Μουσικής Αθήνών, η οποία πραγματοποιήθηκε την περασμένη Πέμπτη. Το κείμενο είναι ένας παραληρηματικός μονόλογος που εξελίσσεται εν τέλει σε ένα αντικομφορμιστικό μανιφέστο του δικαιώματος στο σφάλμα μέσα από εξομολογήσεις και διαμαρτυρίες. Πρόκειται για ένα σύνθετο θέαμα μουσικής, χορού και εικόνας, όπου ο διάσημος φλαμανδός καλλιτέχνης υπογράφει τα κείμενα, τη χορογραφία, τα σκηνικά και τη σκηνοθεσία ενώ τα φιλμ η Σαντάλ Ακερμαν. Ο δεύτερος λόγος παρουσίας του Φαμπρ στην Αθήνα είναι η ατομική έκθεσή του στην αίθουσα τέχνης Α.Δ. Πρόκειται για την τρίτη του έκθεση (έχει εκθέσει ξανά στον ίδιο χώρο το 2000 και το 2004-2005), η οποία περιλαμβάνει περίπου 40 σχέδια από τη σειρά «Body Liquid Drawings» και τρία γλυπτά, ένα εκ των οποίων παρουσιάζεται για πρώτη φορά διεθνώς.
– Τι σημαίνει κυνισμός;
«Κυνισμός είναι για εμένα αυτό το όργιο ανεκτικότητας που εκτυλίσσεται στην κοινωνία μας. Δεν ξέρω για την Ελλάδα αλλά στη χώρα μου, π.χ., το να μιλάς με την Ακροδεξιά έχει γίνει μέρος μιας ανεκτικότητας που πρέπει να δεχθούμε. Αυτή η ανεκτικότητα είναι αφόρητη».
– Συμβαίνει και εδώ.Πρόσφατα ένα ακροδεξιό κόμμα εξελέγη στη Βουλή.Ο διάλογος έχει νομιμοποιηθεί.
«Ναι, νομιμοποιούνται, καταλαβαίνεις; Ολα αυτά τα πράγματα νομιμοποιούνται και νομίζω ότι είναι πολύ κυνικό το να το δέχεται κανείς. Οταν είμαι σπίτι, τη νύχτα, και βλέπω τηλεόραση, σε κάθε κανάλι βλέπω μια τηλεφωνική γραμμή πορνό. Είναι μια τόσο κυνική διαδικασία, τέτοια κατάπτωση της σεξουαλικότητας, του ερωτισμού. Βασίζεται στο να σου παίρνει τα λεφτά. Δεν βασίζεται καθόλου στον πόθο. Δεν βασίζεται στην ηδονή. Και όλοι το δέχονται αυτό».
– Μιλώντας για ανεκτικότητα,το θέμα του καπνίσματος έχει κεντρική θέση στο έργο που παρουσίασες στο Μέγαρο Μουσικής, «Είμαι ένα λάθος».Στη συνέντευξη Τύπουείπες ότι,αν ο κύριος δίπλα σου σού ζητούσε να μην καπνίσεις,θα τον σεβόσουν,αλλά ότι κανένας δεν μπορεί να σου πει να κάνεις ή να μην κάνεις κάτι.
«Πιστεύω ότι έχει σημασία να είσαι ανεκτικός. Αλλά, όπως είπα, αυτό που ζούμε τώρα είναι ένα όργιο ανεκτικότητας. Και νομίζω ότι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο».
– Γιατί;
«Επειδή αρχίζουμε να δεχόμαστε όλους αυτούς τους κανόνες. Δεχόμαστε ότι πρέπει να είμαστε ευγενικοί με τον διπλανό μας, δεχόμαστε ότι δεν μπορούμε να καπνίσουμε, δεχόμαστε ότι δεν μπορούμε να είμαστε κριτικοί με τους μουσουλμάνους διότι τότε θα είμαστε ρατσιστές. Το μαχαίρι όμως κόβει και από τις δύο πλευρές: εγώ πιστεύω ότι πρέπει να συμπάσχεις με τη ζωή. Αυτή η παλιά ιδέα… Πρέπει να επιλέγεις σε κάθε περίσταση ποιο είναι το σωστό να πράξεις, ποιο είναι το σωστό προς τη ζωή».
– Θυμάμαι από παλαιότερη συζήτησή μας ότι έχεις αρκετές παλαιές ιδέες.Την ομορφιά,ας πούμε…
«Ναι».
– Και πώς νιώθεις σε έναν σύγχρονο κόσμο που υποστηρίζει ότι τα έχει αφήσει πίσω όλα αυτά;
«Πολύ avant-garde».
– Αλλά γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;
«Πάλι επιστρέφουμε στον κυνισμό. Επειδή γίνεται αδύνατον να πιστέψεις. Να πιστέψεις στην ομορφιά. Επειδή, νομίζω, το να πιστεύεις σημαίνει να είσαι ανεξάρτητος».
– Είναι απαραίτητο να πιστεύεις;
«Με την έννοια που εγώ πιστεύω στην ομορφιά. Νομίζω ότι αυτού του είδους η πίστη σημαίνει την απομάκρυνση από την ιδεολογία».
– Βλέπεις την πίστη ως το αντίθετο της ιδεολογίας;
«Ναι, φυσικά. Νομίζω ότι ο τρόπος με τον οποίο συλλαμβάνω την ομορφιά είναι ότι αποσπάται από οποιαδήποτε ιδεολογία. Επιπλέον, υπερβαίνει την ηθική».
– Είσαι θρήσκος;
«Γνωρίζω κάποιους ανθρώπους που πιστεύουν σε θρησκείες. Και υπάρχει κάτι πολύ όμορφο σε αυτό. Ο στοχασμός είναι πολύ σημαντικός. Το γράψιμο ή το σχέδιο είναι για εμένα μια μορφή στοχασμού. Σημαίνει να βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον εαυτό σου. Συνεπώς υπάρχει κάποια σύνδεση με τη θρησκεία αλλά όχι με την έννοια του δόγματος. Οι άνθρωποι που πιστεύουν πραγματικά δεν χρειάζονται την Εκκλησία».
– Στον «Μονόλογο ενός μανιώδους καπνιστή»υπάρχει η αίσθηση του να κάνεις κάτι παρά τη ματαιότητά του…
«Ναι, αλλά η τέχνη δεν είναι “ένα κι ένα κάνουν δύο”. Η τέχνη είναι “ένα κι ένα κάνουν τρία”. Ολη σου η γνώση, όλη σου η εμπειρία δεν αρκεί για να δημιουργήσεις ένα καλό έργο τέχνης. Πρέπει να περάσεις στο απρόβλεπτο. Πρέπει να συνεχίζεις να προσπαθείς ακόμη και όταν πέφτεις κάτω. Αλλιώς δεν υπάρχει ελπίδα να αλλάξεις κάτι».
– Τι θα άλλαζες;
«Την εικόνα του ανθρώπου. Τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του. Ξέρεις, σκέφτομαι ότι δεν τα έχουμε πάει τόσο άσχημα. Πάντα συγκρίνω τους ανθρώπους με τους αγγέλους. Βλέπεις τον άγγελο, είναι τέλειος, είναι πρωτότυπος, είναι μοναδικός. Και βλέπεις τον άνθρωπο, δεν είναι πρωτότυπος, δεν είναι μοναδικός, υπάρχει κίνηση. Είναι πάντοτε ένοχος. Αλλά, την ίδια στιγμή, το πιο σέξι μέρος του σώματός μας, το μυαλό, όλον αυτόν τον καιρό δεν τα έχει πάει τόσο άσχημα. Πριν από 70 χρόνια στη χώρα μου τα παιδιά δούλευαν ακόμη. Δεν συμβαίνει πια. Πιστεύω απολύτως ότι αυτό έχει να κάνει με μια αίσθηση ομορφιάς».
– Που αναζητούμε,εννοείς;
«Ναι, που αναζητούμε. Που μας κάνει καλύτερους».
———–
Διαβάστε το τι γράφτηκε στο εξωτερικό για την παράσταση:
"Reacting to the alarming growth of neo-fascism worldwide and particularly in Europe, Belgian artist Jan Fabre takes a provocative stand with his newest work: Orgy of Tolerance. With the numbing realization that he lives in an age of normalcy and neo-fascists – where nothing is forbidden anymore – his navel is knotted with the extremism of tolerance and like Monty Python, his new show pricks the bubble of instant gratification. " -CultureBot-
Some text & lyrics used in ORGY OF TOLERANCE
EVERYBODY TALKS ABOUT FREEDOM
(lyrics: Dag Taeldeman)
Everybody talks about freedom freedom
So let’s get some
Everything’s good good
Great great
Normal liberal
Acceptable adorable
Ignorable ignorable
Damn!!! Right!
You can be a fascist, communist,
Racist, Budhist
Catholic, Muslim,
Scientist, terrorist,
Jesus Christ, Anti Christ,
As long as you don’t bother anyone
Damn!!! Right!
What about dildo’s, god knows we need those
Gucci Prada
Dolce Gabana
Sexslaves Lexus
Mercedes mistress
Anal bleeching
Implants webcams
(Tony:) Just dial 911 210 94 74 and keep your credit card ready!
What about fashion
Passion compassion
The need to express the extreme
The obscene the obscure
The smuth the puss
The filth the dirt
Perverse exuberant
As long as you pay for your excess
Let me give it to you in Croatian!
Damn!!! Right!
(Goran)
What about dope
What about religion
Sniff it through a cane
Going straight to your braincells
What about copying
Who’s the original?
Do I copy you? Do you copy me?
And if I can’t copy you
Am I a genuine original?
Damn!!! Right!
FEAR SUBLIME
We are here to thank our beloved government, who has taught us how to fear but above all how to use it!
What would our lives be without this most basic human instinct?
Fear creates work.
Without fear: no war, no jobs.
No chance to see the world for our dear sons and daughters.
And thanks to the government, we have whole residential areas
contained inside concrete walls, were our beloved senior citizens
together with pink flamingos and their grandchildren can live peacefully
without Afro-Asian-homosexual loving-curry smelling-Muslim chanting-yoga stretching-sushi eating intruders.
And we are grateful
that we can now build new “Paradises of fear” around our globe.
Remember Abu Ghraib
where our newly empowered sons and daughters
were able to practise human dog-training and human architecture.
We say thank you fear!
Without fear we might not be safe!
Safe from things like love.
Love-camouflage is evil.
With fear we can be suspicious
and suspicion creates safety.
We all must make sacrifices
to have the privilege to live in this clean, safe and comfortable land.
So let us all come together and thank this most basic human instinct.
Fear sublime!
“Ξέρω ότι κατοικώ στις σελίδες των εφημερίδων ή στις τηλεοπτικές οθόνες του κόσμου, αλλά περισσότερο απ’ όλα με ευχαριστεί το γεγονός ότι δεν κατοικώ εκεί ως θύμα. Στην εποχή μας, στις εφημερίδες και στις οθόνες, κατοικούν κυρίως θύματα και όχι άνθρωποι που πάλεψαν με τη ζωή και την απόλαυσαν”.
“Ποτέ δεν έκανα όνειρα και για αυτό αδυνατώ να εξηγήσω ό,τι έκανα έως σήμερα. Από παιδί βίωνα απλώς τα πράγματα που μου συνέβαιναν, ζούσα τις στιγμές. Πιστεύω ότι έτσι σώθηκα στον κόσμο του χορού, ο οποίος μπορεί να σε καταστρέψει”
“Αν όλα τα όνειρα των ανθρώπων πραγματοποιούνταν, τότε πολύ σύντομα θα μέναμε χωρίς όνειρα. Αν ήταν πάντα στο χέρι μας να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα, τότε θα μας έβρισκε πολύ σύντομα η άνοια. Η απόλαυση κρύβεται στην προσπάθεια”.
“Ένας μεγάλος καλλιτέχνης μπορεί να καταστραφεί από τους συμβιβασμούς. Όλοι οι καλλιτέχνες ξέρουμε ότι αυτό που κάνουμε είναι ένα είδος πορνείας. Όμως υπάρχει όριο σε αυτήν τη συναλλαγή. Πρέπει η πορνεία να σταματάει εκεί που ο ίδιος αρχίζεις να νιώθεις άσχημα. Αν για χάρη της τέχνης σου πάψεις να σέβεσαι τον εαυτό σου, παύεις να σέβεσαι και τον άλλο που έρχεται να δει την τέχνη σου”
“Μια χορογραφία ερμηνεύεται, δεν εκτελείται. Γι’ αυτό δεν αντέχω τους φρουρούς των βημάτων…”
“Ο Θεός είναι δίκαιος και άδικος.
Πιστεύω ότι ο Θεός, προκειμένου να φτιάξει ένα μεγάλο χορευτή,
πρέπει να μαζέψει πολλούς χορευτές σε έναν.
Αυτή είναι μια θυσία στο όνομα της ομορφιάς”
H Sylvie Guillem μιλά για την παιδική της ηλικία, τους γονείς της, για το επικίνδυνο της ζωής, για το αν υπάρχουν άνθρωποι που την βοήθησαν, για το άγχος πάνω στη σκηνή, για τη δύναμη της πίστης, τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ, τον Μωρίς Μπεζάρ, τον Γουίλιαμ Φόρσαϊθ, την πρώτη φορά που είδε χορό.
«Πατρίδα μου είναι οι παιδικές μου αναμνήσεις.
Αυτές θυμάμαι και σε αυτές γυρνάω πάντα».
"Είναι πολύ οδυνηρό για έναν άνθρωπο που αναζητάει εναγωνίως την χαμένη του πατρίδα, την ημέρα που τη συναντά να διαπιστώνει πως η πατρίδα του δεν είναι όπως την έχει ονειρευτεί. Είναι σαν να έχει ξεχάσει την ύπαρξή σου η ίδια σου η μάνα. "
Αυτές είναι οι λίγες λέξεις με τις οποίες αυτοπροσδιορίζεται η «ΞΕΝΗ» στο προσωπικό της blog. Νέο κορίτσι, που ζει με τους γονείς της. Την ημέρα που συναντηθήκαμε για τη συζήτησή μας, την απόλυσαν κιόλας.
Άρα, εκτός από ξένη -μου λέει με πικραμένο χιούμορ-, πλέον είμαι και άνεργη. Ελπίζω να ήταν σύμπτωση -της είπα- και να μην είμαι εγώ η μαύρη γάτα. Και την άφησα να εξιστορεί την περιπέτειά της ανάμεσα στις δυο της πατρίδες. Διότι η ξένη μας, είναι ξένη σε κάθε πατρίδα της.
“Είναι πολύ οδυνηρό για έναν άνθρωπο που αναζητάει εναγωνίως την χαμένη του πατρίδα, την ημέρα που τη συναντά να διαπιστώνει πως η πατρίδα του δεν είναι όπως την έχει ονειρευτεί. Είναι σαν να έχει ξεχάσει την ύπαρξή σου η ίδια σου η μάνα. Εγώ βρέθηκα στην Ελλάδα την εποχή που ήρθε και η μεγαλύτερη μάζα των μεταναστών από την Αλβανία. Ουσιαστικά με φέρανε, διότι ήμουν ακόμα μικρή για να επιλέξω. Η μητέρα μου, που είναι ελληνικής καταγωγής, και ο πατέρας μου, που είναι αλβανικής, παντρεύτηκαν και φέρανε στη ζωή εμένα και την αδελφή μου. Όπως κι εσύ γνωρίζεις, αν ένα πράγμα ήταν και είναι καλό στην Αλβανία, είναι η απουσία αγκυλώσεων σε ό,τι αφορά τους μεικτούς γάμους. Είναι σχεδόν φυσιολογικό να παντρεύεται ένας ορθόδοξος μια μουσουλμάνα, ένας καθολικός μια μπεκτασή και μια Σλάβα έναν εβραίο. Σε αυτό, ακόμα δεν έχουμε γίνει Ελλάδα.
Αποφάσισαν οι γονείς μου πως εμείς θα σωθούμε και θα προκόψουμε μόνο αν έρθουμε στην πατρίδα. Αλλά φαίνεται πως τελικά πατρίδα είναι οι αναμνήσεις μας, οι εικόνες της παιδικής μας ηλικίας, οι φίλοι μας και τα όνειρα που εμείς πλάθουμε για το μέλλον μας. Πατρίδα, τελικά, δεν είναι αυτή που εσύ θέλεις να σε αγκαλιάσει και να σε ζεστάνει σαν μάνα όταν κρυώνεις, αλλά αυτή που σε βλέπει να κρυώνεις και σου γυρίζει την πλάτη, διότι η αγκαλιά της είναι απασχολημένη με άλλα.
Όταν πρωτοήρθαμε στην Ελλάδα -κι εμείς ήρθαμε με σχέδιο να μείνουμε, δεν ήρθαμε κουτουρού κι όπου μας βγάλει, όπως όλοι οι μετανάστες- αποφασίσαμε να εγκατασταθούμε σε ένα χωριό της Εύβοιας. Για ένα διάστημα, μέχρι να ισορροπήσουμε, να μάθουμε πού βρισκόμαστε και να ταχτοποιηθούν οι γονείς σε δουλειές, νιώθαμε περισσότερο ξένοι ανάμεσα σε ξένους. Εδώ γειτονιά αλλάζεις και σου παίρνει καιρό μέχρι να μάθεις τα κατατόπια. Για εμένα πάντως, αυτά ήταν και τα δυσκολότερα χρόνια. Μαθήτρια τότε του γυμνασίου, είχα απόλυτη ανάγκη από τη βοήθεια των γονέων μου. Και ακριβώς τότε ήταν που οι γονείς δεν είχαν καθόλου χρόνο να μου δώσουν σημασία. Πάλευαν να σταθούνε στα πόδια τους. Με το που ταχτοποιηθήκαμε λιγάκι, μια μέρα δεχτήκαμε στο σπίτι μια επίσκεψη. Από αυτές που για τους μετανάστες είναι οι εφιάλτες τους. Δυο εύσωμοι αστυνομικοί ήρθαν να ελέγξουν τα χαρτιά του πατέρα μας. Βλέπεις, πολύ άτυχος αυτός. Παντρεύτηκε μεν ελληνικής καταγωγής γυναίκα, αλλά δεν ήταν ο ίδιος Έλληνας. Από τον έλεγχο προέκυψε πως δεν είχε ανανεώσει εκείνο το χαρτί που του είχαν δώσει και που έλεγε πως κάποια στιγμή θα του δώσουν και άδεια διαμονής. Τους παρακάλεσε η μαμά ανάμεσα σε κλάματα να τον αφήσουν, εγώ με την αδελφή μου είχαμε τρομάξει εντελώς, διότι νομίζαμε πως θα τον πάρουν για πάντα, αλλά αυτοί εκτελούσαν πιστά τις εντολές και τον πήραν με χειροπέδες σαν εγκληματία και τον έστειλαν στην Αλβανία. Η πατρίδα των παιδιών και της γυναίκας του τον γύρισε στην δική του πατρίδα. Αυτές ήταν οι πρώτες μου εικόνες από το επίσημο κράτος της πατρίδας μου.
Μετά από αυτό, καταλάβαμε πως πλέον θα είμαστε κανονικά ξένοι. Δηλαδή ξένοι και με χαρτιά.
Εμείς μεγαλώσαμε όμως και πηγαίνοντας στο σχολείο καταλάβαμε από πρώτο χέρι ότι ξένες είμαστε και σε αυτή την πατρίδα, όπως ξένες ήμασταν και στην άλλη που αφήσαμε πίσω. Όταν ήμουν Δευτέρα Λυκείου, είχα πάρει μέρος σε έναν διαγωνισμό διηγήματος και είχα πάρει βραβείο τρίτης θέσης μάλιστα. Το θέμα ήταν κάτι που ξεπερνούσε τις συμπληγάδες της καθημερινότητας κι έφτανε να ακουμπά σχεδόν την ουτοπία. Και ποιο παιδί άραγε δεν έχει ταξιδέψει με το μυαλό του σε ουτοπικούς δρόμους; Είχα γράψει, θυμάμαι, ένα εντελώς φανταστικό σενάριο για μια πλούσια Ελληνίδα που χάνει το φως της και η μόνη που την βοηθά και την προσέχει είναι μια ξένη. Μια Αλβανίδα που είναι δίχως χαρτιά, κρύβεται και δεν θέλει να την πιάσουν, διότι δεν μπορεί να αφήσει να υποφέρει η γυναίκα που την έχει ανάγκη. Η φιλόλογός μου ενθουσιάστηκε και μου ζήτησε να το διαβάσει και σε άλλες τάξεις. Ήταν κακή η σκέψη της. Διότι αντιμετώπισα πολλές επιθέσεις από διάφορους, θέλοντας να με πείσουν πως, ακόμα και στη φαντασία μου, δεν μπορεί να υπάρχει αυτή η περίπτωση.
Αλλά πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για ηλικιωμένους που έχουν σχεδόν εγκαταλειφθεί στα χέρια ξένων γυναικών μεταναστριών από τα παιδιά τους; Και μπορεί αυτά τα παιδιά, που έχουν αφήσει τη μάνα και τον πατέρα τους να τους φροντίζει μια Βουλγάρα, μια Ουκρανή ή μια Αλβανίδα, να είναι και οι σκληρότεροι ρατσιστές και θιασώτες της άποψης της ποινικοποίησης των ξένων. Διότι θα έχεις καταλάβει κι εσύ, που ζεις τόσα χρόνια στην Ελλάδα σαν μετανάστης, πως καλός είναι μόνο «ο δικός μας ξένος». Αυτός που γνωρίζουμε και αυτή που προσέχει τη μάνα μας. Οι άλλοι ξένοι είναι όλοι τους «πουλημένα τομάρια που πρέπει να επιστρέψουν από κει που ήρθαν». Και για το κράτος μας, αυτό που έχω καταλάβει είναι πως, είτε είσαι ελληνικής καταγωγής είτε Αλβανός, το ίδιο θα σου συμπεριφερθεί. Και μιλάω για εμάς τους Έλληνες που ήρθαμε μετά το ενενήντα.
Το επίσημο κράτος μάς έχει τσουβαλιάσει και απλά βάζει το χέρι μέσα στο σακί, τραβάει ό,τι πιάνει το χέρι του και αποφασίζει να του δώσει την ελληνική υπηκοότητα. Όλοι οι άλλοι, είναι απλά οι ξένοι. Και βέβαια, κατά καιρούς πολύς θόρυβος γίνεται για τους Έλληνες της μειονότητας, αλλά είναι προφανές πως δεν εννοούν εμάς που είμαστε εδώ στην Ελλάδα. Είναι προφανές πως το πολιτικό παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη τους ξεπερνά το μέσο νου του ανθρώπου. Εμείς δεν έχουμε καμία ελπίδα να μας κατατάξει η πατρίδα μας στα κιτάπια της. Εμάς μας έχει εφοδιάσει με ένα ροζ χαρτί κι απλά περιμένουμε πότε θα μας δώσει ένα άλλο χαρτί. Και αναγράφεται πάνω στο ροζ χαρτί «Δελτίο Ταυτότητας Ομογενούς». Αλλά δεν είναι ταυτότητα. Η αδελφή μου, που είναι φοιτήτρια τώρα και πήγε να πάρει ένα επίδομα που παίρνουν οι φοιτητές που δεν μένουν σε φοιτητική εστία, δεν μπόρεσε, διότι δεν είναι Ελληνίδα! Είναι μεν Ελληνίδα, αφού το λέει και το ροζ χαρτί που έχουμε όλοι μας στην οικογένεια, αλλά όχι όσο πρέπει για να δικαιούται το επίδομα.
Αν ένα πράγμα ήταν και είναι καλό στην Αλβανία, είναι η απουσία αγκυλώσεων σε ό,τι αφορά τους μεικτούς γάμους. Είναι σχεδόν φυσιολογικό να παντρεύεται ένας ορθόδοξος μια μουσουλμάνα, ένας καθολικός μια μπεκτασή και μια Σλάβα έναν εβραίο. Σε αυτό, ακόμα δεν έχουμε γίνει Ελλάδα
Μπορεί αυτά τα παιδιά, που έχουν αφήσει τη μάνα και τον πατέρα τους να τους φροντίζει μια Βουλγάρα, μια Ουκρανή ή μια Αλβανίδα, να είναι και οι σκληρότεροι ρατσιστές και θιασώτες της άποψης της ποινικοποίησης των ξένων
Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αυγή”
Ο κορυφαίος Βέλγος εικαστικός-χορογράφος-σκηνοθέτης και θεατρικός συγγραφέας Γιαν Φαμπρ παρουσίασε πριν από λίγες μέρες στο Παρίσι το νέο του θέαμα, «Το όργιο της ανεκτικότητας». Αυτήν την κατά μέτωπο επίθεση σε μια κοινωνία που θεωρεί τα πάντα φυσιολογικά και εξαφανίζει τις αξίες, θα δούμε στις 10 και 11 Ιουνίου στο «Παλλάς»
La Ivolution 