Untitled 11
«People in the News Singles». Demonstration in the center of Athens - December 2008 - photo by Yannis Kolesidis
Manipulating protesters
Manipulating Protesters
–
An apocalyptic interview with Francesco Cossiga
by Andrea Cangini
Former Italian Home Secretary, Prime Minister and President
The proposed education reform (known as the Gelmini Law, after the current Education Minister) is provoking enormous reaction from students, parents and teachers and many schools and universities have been occupied by protesters in recent days. Two days ago, Prime Minister Silvio Berlusconi threatened to restore order by sending in the police (which he subsequently denied, despite documentary evidence). The following interview from yesterday’s “Quotidiano nazionale” with former Italian President, Francesco Cossiga, is a good indicator of the current mood in the country. (Introduction by Anarkismo.net)
An interview with Francesco Cossiga
by Andrea Cangini for “Quotidiano nazionale” (Il Giorno/Il Resto del Carlino/La Nazione), 23.10.2008
President Cossiga, do you think that Berlusconi has gone too far in threatening the use of State force against the students?
That depends, if he believes he is the Prime Minister of a strong State then no, he was right. But as Italy is a weak State, as the opposition is no longer the rock-like PCI [1] but the evanescent PD [2], I’m afraid that his words will not be followed by action and that Berlusconi will just end up with egg on his face.
What should happen now?
At this point, Maroni [3] should do what I did when I was Home Secretary.
What’s that?
Firstly, forget the high-school students… can you imagine what would happen if a 10-year-old kid got killed or seriously injured…
Instead, the university students?
Let them get on with it. Withdraw the police from the streets and the universities, infiltrate the movement with agents provocateurs ready for anything, and allow the demonstrators to run loose for a week or so, devastating shops, setting cars on fire and causing havoc in the streets.
Then what?Then, with public opinion on your side, the sound of ambulance sirens should drown out the sirens of police and carabinieri cars.
In the sense that…
In the sense that the forces of law and order should massacre the demonstrators without pity and send them all to hospital. Not arrest them – the magistrates would set them free straight away in any event… beat them bloody and beat the teachers storring them up bloody too.
The teachers, too?
The teacher above all. Not the older ones, of course… the young girls. Have you any idea of the seriousness of what’s happening? There are teachers indoctrinating children and encouraging them to demonstrate – that’s criminal behaviour!
But you realise what they would say in Europe after something like you suggest? “Fascism returns to Italy”, they’d say.
Rubbish, it’s the democratic way – put out the flame before the fire spreads.
What fire?
I’m not exaggerating when I say I truly believe that terrorism will return to bloody the streets of this country. And I wouldn’t want people to forget that the Red Brigades (BR) were not born in the factories but in the universities. And that the slogans they used were used before them by the Student Movement and the trade union left.
So you think it is possible that history will repeat itself?
It’s not possible, it’s probable. That’s why I’m saying: let’s not forget that the BR were born because the flame was not put out in time.
Veltroni’s PD is on the side of the demonstrators.
Look, I can’t in all honesty see Veltroni taking to the streets and risk getting a cracked skull. You’re more likely to see him in some exclusive club in Chicago, applauding Obama.
He won’t take to the streets with a stick in his hands, sure, but politically…
Politically, he’s making the same mistake that the PCI made when the troubles [4] started: it backed the movement, deluding itself that it could control it, but when it too became a target, as was bound to happen, it soon changed its mind. The so-called hard-line adopted by Andreotti, Zaccagnini and me was suggested by Berlinguer [5]… But today we’ve got the PD, an ectoplasm led by another ectoplasm. And that’s another good reason for Berlusconi to be more prudent.
Translated by nmcn
Translator notes:
1. Italian Communist Party, which changed name and broke up in 1991.
2. Democratic Party, led by Walter Veltroni, formed in 2007 from the remains of the old PCI together with other centre-left forces.
3. Roberto Maroni (Lega Nord), current Home Minister.
4. The “contestazione”, a widespread progressive protest movement which began in the late 1960s.
5. Leader of the PCI from 1972 to 1984.
Injustice:”Τα δάκρυά μου θα τους πιάσουν”
“Τα δάκρυά μου θα τους πιάσουν”
“From 1969 to 1999 there were over 1000 deaths in police custody in the United Kingdom
No police officers have been convicted for any of these deaths”
Μια ομάδα ανθρώπων συνωστίζεται στην έξοδο του σταθμού Turnpike Lane, στο μετρό του Λονδίνου. Οι χοντρές σταγόνες της αυγουστιάτικης βροχής δίνουν τη θέση τους στον ήλιο· όμως το πλήθος παραμένει κάτω από το τσιμεντένιο στέγαστρο, τριγυρίζοντας αμήχανα, μέχρι που εμφανίζεται μια νεαρή γυναίκα που ρωτάει χαμηλόφωνα: “Περιμένετε για την προβολή;”
UK police injustice movie trailer
“trailer for documentary about police brutality in the uk”
Η ταινία στην οποία αναφέρεται είναι ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους που ονομάζεται Αδικία (Injustice) και το οποίο έχει περάσει μια πολύ περίεργη περιπέτεια από τη μέρα της πρώτης προγραμματισμένης προβολής του, στον κινηματογράφο Metro του Λονδίνου, στις 6 Ιουλίου (2001). Λίγα μόλις λεπτά πριν από την προγραμματισμένη προβολή, η διεύθυνση της αίθουσας προβολής έλαβε φαξ από το δικηγορικό γραφείο Russel, Jones & Walker Solicitors, που εκπροσωπεί την Αστυνομική Διεύθυνση. Το φαξ έγραφε: “Σας γνωστοποιούμε ότι, εάν πραγματοποιήσετε την προβολή, οι πελάτες μας δε θα διστάσουν να ασκήσουν έναντι της εταιρείας σας τα δικαιώματά τους επί σημαντικών χρηματικών αποζημιώσεων, οι οποίες θα είναι, σε αυτή την περίπτωση, τα μοναδικά μέσα προς επανόρθωση και υπεράσπισή τους.” Η διευθύντρια του Metrο Eva Kirkhope ένιωσε ότι δεν είχε ιδιαίτερα περιθώρια επιλογής και, γι’ αυτό, ματαίωσε την προβολή.
Feb 2003
“We bring you a controversial and compelling film documenting racist police brutality in Britain. Since 1969, over 1,000 people have died in police custody. No one has been held accountable for any of these deaths. Instead, the victims’ families have been forced to confront a culture of secrecy and collusion from within the police force as they struggle to seek justice for their loved ones.”
Λίγες μέρες αργότερα, το London‘s Conway Hall έλαβε ένα παρόμοιο φαξ, επίσης λίγα μόνο λεπτά πριν από την έναρξη της προβολής. Οι διευθυντές και πάλι ανακοίνωσαν ότι η προβολή δεν θα πραγματοποιηθεί· όμως αυτή τη φορά και παρά την άφιξη δύο αστυνομικών, το κοινό επέμεινε ότι θα παραμείνει στην αίθουσα και ότι θα οχυρώνονταν μέσα στο κτίριο. Η προβολή πραγματοποιήθηκε· άλλες όμως ανεξάρτητες αίθουσες -το Lux στο Λονδίνο και το Cornerhouse στο Μάντσεστερ μεταξύ άλλων- πιέστηκαν να αυτολογοκριθούν, επειδή δεν είχαν το χρόνο και την οικονομική δυνατότητα να αναζητήσουν νομική συμβουλή. Η εταιρεία παραγωγής, η Migrant Media, προς το παρόν υπερνικά με τους χειρισμούς της την αστυνομική δεύθυνση αλλάζοντας τις αίθουσες προβολών: αντί για το Lux, μια κοντινή πάμπ, αντί για το Cornerhouse, ένα διπλανό καφέ· και έξω από το σταθμό Turnpike Lane, όπου 200 άτομα περιμένουν με ανυπομονησία.
police injustice film reports 1
“Police try to stop screenings of a film about deaths in custody”
Υπάρχουν πάνω από 1000 περιπτώσεις θανάτων κατά τη διάρκεια αστυνομικής κράτησης, από το 1969 έως σήμερα στη Βρετανία αλλά ούτε ένας αστυνομικός δεν έχει καταδικαστεί. Η Αδικία αποτελεί καταγραφή τεσσάρων τέτοιων περιπτώσεων: της Joy Gardner (28 Ιουλίου 1993), του Shiji Lapite (16 Δεκεμβρίου 1994), του Brian Douglas (3 Μάη 1995) και του Ibrahima Sey (16 Mαρτίου 1996). Το ντοκιμαντέρ των Κen Fero και Tariq Mehmood -τα γυρίσματα του οποίου κράτησαν 7 χρόνια- εστιάζει στην οδυνηρή πορεία που διάνυσαν οι οικογένειες των θυμάτων για να εκθέσουν τις συνθήκες θανάτου των δικών τους. Το 1997 οι οικογένειες ενώθηκαν, με σκοπό να σχηματίσουν την Καμπάνια της Ένωσης Οικογενειών και Φίλων (United Families and Friends Campaign). Την αφήγηση ξετυλίγει η ιστορία του αγώνα τους για δικαιοσύνη, όπως αυτή διαγράφεται μέσα από εκδηλώσεις διαμαρτυρίας μετά από εκδικάσεις των υποθέσεων και υλικό από διαδηλώσεις. Παρεμβάλλονται συγκινητικές συνεντεύξεις, που καμιά φορά διαρκούν και δύο ολόκληρα λεπτά, καθώς και περιγραφές για τον Brian, τον Shiji, την Joy και τον Ibrahima, όπου μας παρουσιάζονται σίγουρα όχι ως αριθμοί κάποιας στατιστικής αλλά ως άτομα που οι οικογένειές τους θρηνούν, ενόσω ο θυμός τους διογκώνεται.
police injustice film reports 2
“Police try to stop screenings of a film about deaths in custody”
Οι Fero και Mehmood δεν χρησιμοποιούν τεχνικά κόλπα για να εντείνουν την ατμόσφαιρα ή για να επιφέρουν «γροθιά στο στομάχι» του θεατή. Δεν έχουν ανάγκη κάτι τέτοιο. Η δύναμη της ταινίας τους βρίσκεται στις εμπειρίες των οικογενειών και στα λόγια τους, καθώς και στην εξέλιξη των υποθέσεών τους εναντίον της αστυνομίας. Η φωνή της ηθοποιού Cathy Tyson (Μόνα Λίζα, Ο ιερέας) ξετυλίγει το νήμα των στοιχείων και ένα τραγούδι, με τη φωνή της Violet Corlis, «στοιχειώνει» την ταινία και μας ανατριχιάζει.
police injustice film reports 3
Ως προς την παράθεση της επιχειρηματολογίας, οι σκηνοθέτες δεν χρειάζεται να απολογηθούν για την απουσία εκπροσώπησης της αστυνομίας. Αστυνόμοι εμφανίζονται να μιλούν μόνο δύο φορές: την πρώτη φορά, σε μια συνέντευξη τύπου που ακολούθησε την απαράδεκτη ετυμηγορία για το θάνατο του Douglas, στην οποία ακούμε για το ψυχολογικό τραύμα που υπέστησαν οι αστυνόμοι λόγω της εμπειρίας τους αυτής, μια σεκάνς που αντιμετωπίζεται με εκδηλώσεις δυσπιστίας σε κάθε προβολή. Η δεύτερη περίπτωση αφορά μια αντιπαράθεση μεταξύ των αδελφών του Douglas και ενός αστυνομικού που, με τα χέρια σταυρωμένα, κάνει σπασμωδικές προσπάθειες να αποφύγει ερωτήσεις, όπως γιατί ένας αστυνομικός φωτογραφίζει ανθρώπους που μπαίνουν και βγαίνουν από μια δημόσια συζήτηση στην οποία συζητείται η ετυμηγορία.
Αντιθέτως, οι Fero και Mehmood μας δείχνουν σκηνές, όπως τη χήρα του Lapite, Olamide Jones, να φωνάζει κλαίγοντας στο αστυνομικό τμήμα του Stoke Newington: “Γιατί; Γιατί; Γιατί; Γιατί ο Lapite πέθανε από ασφυξία;» Καμιά προσπάθεια να απαντήσουν στις εκκλήσεις της. Οι αστυνομικοί στέκονται ατάραχοι πίσω από γυάλινους τοίχους ή πάνω σε ένα μπαλκόνι, ενώ βλέπουν την Jones, να σωριάζεται στο έδαφος απελπισμένη. Αυτή η απόσταση και η σιωπή διαποτίζει όλη την ταινία: Οι οικογένειες αποκλείονται από συνέδριο που αφορά θανάτους υπό αστυνομική κράτηση και το οποίο οργανώνεται από την Αρχή Παραπόνων της Αστυνομίας. Δε βλέπουμε καμία κυβερνητική αντίδραση στην παρουσίαση, εκ μέρους της καμπάνιας, μιας αναμνηστικής πλάκας στην πρωθυπουργική κατοικία, μετά από ειρηνική διαδήλωση, το 1999.
Pauline Campbell
“The death, at the age of 60, of Pauline Campbell marks the end of the single most dedicated and vociferous campaign for the cause of women in prison of recent years. That her body was found at her daughter’s graveside adds a poignant postscript to her untimely end. For it was the death, in January 2003, of Sarah, her only child, that ignited the torch Pauline was to carry tirelessly and with great courage for the next five years.”
Η Migrant Media ζήτησε από την αστυνομία να δώσει συνεντεύξεις κατά τη διάρκεια της παραγωγής αλλά δεν πήρε απάντηση, αν και, όπως λέει ο Fero, “ακόμη κι αν μας είχαν δώσει τις συνεντεύξεις, δε νομίζω ότι θα τις είχαμε χρησιμοποιήσει, γιατί, όπου πήγαιναν οι οικογένειες, συναντούσαν μπροστά τους κλειστές πόρτες, και θέλαμε αυτή την κατάσταση να την απεικονίσουμε στην ταινία. Τα εντάλματα της αστυνομίας ζητούν να “αφαιρεθούν κάποιες αναφορές στην ταινία”, αλλά οι σκηνοθέτες μέχρι στιγμής έχουν αρνηθεί να ξαναμοντάρουν την ταινία ή να σταματήσουν τις προβολές της. Ως αποτέλεσμα, μια νομική παρτίδα σκακιού εκτυλίσσεται, δίνει πνοή ελπίδας στις αποδυναμωμένες σε σχέση με τα μμε εκστρατείες των οικογενειών κι επανεξετάζει την έννοια της ελευθερίας του λόγου στη σημερινή Βρετανία.
Όταν η μητέρα του Gartner, η Myrna Simpson λέει στην ταινία, “Τα δάκρυά μου θα τους πιάσουν…”, η πονεμένη και γεμάτη θυμό αποφασιστικότητά της απεικονίζει τον τρόπο με τον οποίο, είτε από στόμα σε στόμα είτε εντύπως είτε μέσω της τηλεόρασης, του ραδιόφωνου και του ίντερνετ, έχουν οδηγηθεί πάνω από 2000 άνθρωποι στις αίθουσες προβολής της Αδικίας στο Λονδίνο, το Μάντσεστερ και το Λίβερπουλ. Σε κάθε προβολή το νόημα της ταινίας επιδρά διαφορετικά ανάλογα με το ακροατήριο. Στο Turnpike Lane, η καμπάνια για την απονομή δικαιοσύνης στον Roger Sylvester συγκεντρώθηκε για να συζητήσει την πρόοδό της από το θάνατό του, τον Ιανουάριο του 1999. Εδώ η Αδικία λειτούργησε ως θεραπευτικό μέσο ταύτισης με τον πόνο της οικογένειας και ενθάρρυνση στην αναζήτηση της δικαιοσύνης. Όπως λέει η Brenda Weinberg, η αδελφή του Douglas, “δεν αφορά μόνο αυτούς που αναφέρονται στην ταινία αλλά και άλλους. Είναι μια ευκαιρία να μοιραστούμε τον πόνο και το θυμό.”
Στο Λίβερπουλ, όπου η προβολή πραγματοποιήθηκε σε μια κατειλημμένη γκαλερί, όπου 300 άνθρωποι κάθισαν προσηλωμένοι σε μεταλλικές καρέκλες και σε στρώματα στο πάτωμα, το ακροατήριο, που αποτελούνταν από λευκούς εργάτες, ανακάλυψε διαφορετικά νοήματα. “Αυτή η ταινία αφορά τους μαύρους στο Λονδίνο”, είπε ένας που προτίμησε να μιλήσει με το μικρό του όνομα, “Peter“, “αλλά η στάση της αστυνομίας είναι ίδια είτε είσαι λευκός είτε μαύρος, Κινέζος ή Ιρλανδός”. Αυτό που συγκράτησε ο Peter ήταν ο τρόπος που ο Lapite παρουσιάστηκε από το βρετανικό Τύπο ως έμπορος ναρκωτικών και όχι ως γονιός δυο παιδιών, όταν ένας αστυνομικός ισχυρίστηκε ότι βρήκε κρακ κοντά στον τόπο σύλληψής του. Το ίδιο είχε συμβεί και στον αδερφό του Peter, ο οποίος θεώρησε υπεύθυνη την αστυνομία για το προτρέτο εμπόρου ναρκωτικών και κακοποιού, που παρουσίασε ο Τύπος για τον αδελφό του. Μετά την προβολή, σχηματίστηκε μια ομάδα, για να ξεκινήσει καμπάνια για απονομή δικαιοσύνης στον Jimmy Ashley, αποτελώντας το πρώτο διστακτικό βήμα της οικογένειας Ashley στη μάχη για δικαιοσύνη, από τότε που ο Jimmy σκοτώθηκε από πυροβολισμό στις 15 Ιανουαρίου του 1998. Για την αδερφή του την Pauline και την οικογένειά της, η ταινία έγινε αυτό που ο Mehmood περιγράφει ως “παράδειγμα για οργάνωση και αντίσταση”.
Η δυναμική των προβολών της ταινίας αναπτύσσεται ραγδαία. Αποτέλεσε μέρος του προγράμματος στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Περιοδικού για τους Μαύρους Κινηματογραφιστές (Black Film–makers Magazine) το Σεπτέμβριο, και του Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ του Σέφιλντ τον Οκτώβριο. Αλλά τη στιγμή ακόμη που δημοσιευόταν στον Τύπο, η προγραμματισμένη στα τέλη Σεπτέμβρη προβολή του στο Brixton‘s Ritzy Cinema δεν είχε επιβεβαιωθεί. Για να αμφισβητήσουν τη νομική εγκυρότητα των προσπαθειών τής Ομοσπονδιακής Αστυνομίας να εμποδίσει την προβολή της ταινίας, οι οργανώσεις Index on Censorship, Liberty, Human Rights Watch και άλλες παρόμοιες, συζητούν τη διοργάνωση προβολής, για να αντιμετωπιστεί δημόσια αυτό που ένας εκπρόσωπος του Index χαρακτηρίζει ως “άμεση λογοκρισία… γιατί χρησιμοποιούν νόμους περί δυσφήμισης, για να παρεμποδίσουν τη συζήτηση”. Παρόλο που αυτή η συσπείρωση οργανώσεων θα μπορούσε να παράσχει νομική και οικονομική υποστήριξη, μέχρι στιγμής δεν υπάρχει σαφής δέσμευση. Πώς είναι δυνατό, μια χώρα που πρωταγωνιστεί στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρο τον κόσμο να τρέμει από φόβο, όταν η αδικία τής χτυπά την πόρτα;
Τα Migrant Media ξεκίνησαν το 1989 με σκοπό να τροφοδοτήσουν τα μμε με ιστορίες και συνεντεύξεις για τη μετανάστευση και το ρατσισμό. Το 1995, η 50λεπτη ταινία Justice Denied για την Joy Gardner, που πνίγηκε από ασφυξία κατά τη διάρκεια μιας επιδρομής απελάσεων (σκούπας) μεταδόθηκε στο Channel 4. Την περίοδο που τα Migrant Media ξεκίνησαν να γυρίζουν την Αδικία συνέβη ο θάνατος του Lapide. H κινητήρια δύναμη σύμφωνα με τον Mehmood δεν ήταν περίπλοκη: “Απλώς, δεν μπορούσαμε να αποδεχτούμε τους θανάτους κατά τη διάρκεια αστυνομικής κράτησης”.
Όπως και με όλες τις προηγούμενες δουλειές τους, οι σκηνοθέτες παρουσίασαν δείγματα σε διάφορους τηλεοπτικούς σταθμούς (ITV, BBC, Channel 4), στην προσπάθειά τους να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση. Παρόλο που μεμονωμένα μέλη των επιτροπών επιχορήγησης εξέφρασαν το ενδιαφέρον τους, υπήρχαν δύο βασικές αντιρρήσεις: Καταρχήν, η ιστορία δεν αποτελούσε είδηση, αφού δεν επρόκειτο να διεξαχθεί κάποια δίκη και, δεύτερον, κανένα κανάλι δεν ήθελε να υποστηρίξει κάτι το οποίο αργότερα ίσως να αποδεικνυόταν (στο δικαστήριο) δυσφημιστικό. Οι σκηνοθέτες συνέχισαν τα γυρίσματα μέχρι το 1999, όταν η πρωθυπουργική κατοικία αποτελούσε πια καθιερωμένη στάση. Μετά από 5 χρόνια γυρισμάτων και κάνοντας κάθε είδους δουλειά για να μπορέσουν να επιβιώσουν, πήραν τελικά 20.000 λίρες από το Ταμείο Χορηγιών Ντοκυμαντέρ του Ιδρύματος Soros (Soros Documentary Fund) για τα γυρίσματα των συνεντεύξεων και άλλες 20.000, από το Ταμείο Επιχορηγήσεων Ταινιών του Ανατολικού Λονδίνου ( East London Film Fund) για το post–production, δηλαδή μόνο το 10% από τον προβλεπόμενο προϋπολογισμό (400.000 λίρες).
Σύμφωνα με τον Fero, “Κανένας απ’ όσους δουλεύουν για την τηλεόραση σε αυτήν τη χώρα δε θα μπορούσε να κάνει αυτή την ταινία. Όχι γιατί εμείς είμαστε καλύτεροι άνθρωποι ή καλύτεροι σκηνοθέτες. Η ταινία έγινε χάρη στον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε με τους ανθρώπους, χάρη στο σεβασμό μας προς αυτούς και τις ιστορίες τους”. Ο Weinberg επιβεβαιώνει τη δέσμευση των σκηνοθετών: “Μερικές από τις οικογένειες δεν συνειδητοποίησαν καν ότι γύριζαν ταινία. Ο Κεν ήταν συνέχεια παρών, συμμετείχε (στις προσπάθειές τους) σε προσωπικό επίπεδο. Τα Migrand Media έπαιξαν ρόλο ζωτικής σημασίας στη σύσταση της Καμπάνιας Οικογενειών και Φίλων και το επίπεδο της εμπιστοσύνης που ο Fero και ο Mehmood πέτυχαν δίνει στην ταινία την αμεσότητα και τη δύναμή της”. “Όλες μας τις ταινίες τις γυρίζουμε με τον ίδιο τρόπο”, λέει ο Fero, “δηλαδή μέσω της προσωπικής μας εμπλοκής με τους ανθρώπους και την υπόθεση”. […]
Επειδή ντοκιμαντέρ όπως η Αδικία πραγματοποιούνται όλο και πιο σπάνια, φαίνονται πολύ ριζοσπαστικά στους τηλεοπτικούς παραγωγούς και τους διανομείς, όχι τόσο λόγω του περιεχομένου τους, όσο εξαιτίας του κλίματος συναίνεσης που επικρατεί στα Μέσα και τα περιβάλλει.
Οι φωνές που έχουν χαθεί από το σύγχρονο τηλεοπτικό πεδίο δεν είναι τόσο οι φωνές των σκηνοθετών, όσο αυτές ανθρώπων όπως της Myrna Simpson. “Δεν γνωρίζετε τον πόνο, δεν ξέρετε πόσο έχω υποφέρει, δεν ξέρετε πόσο έχω κλάψει. Τα δάκρυά μου θα τους πιάσουν. Τα δάκρυά μου θα τους πιάσουν.”
–
I N J U S T I C E
A film about human rights abuses in the UK
(98minutes/Documentary/2001/Ken Fero & Tariq Mehmood)
** Winner Best Documentary – BFM London Film Festival 2002 **
** Winner National Social Justice Award 2003 **
** Winner Best Documentary (Human Rights) – One World Film Festival 2003**
** Special Mention – Independent Film Festival Greece 2004**
**Winner New Nation Campaign Group of the Year Award 2004**
THE FILM THE POLICE DO NOT WANT YOU TO SEE!
Synopsis:
Injustice is the story of the struggles for justice by the families of black people that have died at the hands of police officers. Between 1969 and 1999 over one thousand people died in police custody in England. Not one police officer has been convicted for any of these deaths. Injustice shows how a number of people met violent deaths at the hands of the police and shows how the families of the dead came together to fight for the truth.
“a rousing hymn to united struggle ” Time Out – Critics’ Choice
Film Background:
Injustice took seven years to produce. Since its release the police tried to censor the film by threatening legal action at cinemas and at the film makers who refused to stop screening the film and instead took it on a national tour. Injustice has been described as the most politically controversial UK film of recent years and has gained an international reputation screening at over 60 film festivals around the world. Despite this success UK television has banned the film.
” one of the most powerful films ever made in this country” The Guardian
“the film the refuses to die” The Observer
Contact details:
http://www.injusticefilm.co.uk
Tel: 
+ 44 (0) 7770 432 439
La Ivolution 