Paolo Pellegrin – As I Was Dying
Μερικές βιβλιοθήκες είναι σαν εκείνες τις θάλασσες που,
ενώ κολυμπάς και ξαφνικά βυθίσεις το κεφάλι σου μες στο νερό,
ανοίγοντας τα μάτια σου, αφού αυτά συνηθίσουν την αλμύρα,
βλέπεις και ανακαλύπτεις ενάλιους θησαυρούς
που σε περίμεναν να ξαναεπιστρέψεις.
Έτσι, σήμερα, ξαναγύρισα με συγκεντρωμένη την προσοχή
στο έργο του Paolo Pellegrin “As I Was Dying”.
Χάριν στη τρισδιάστατη βιβλιοθήκη μου.
Χάριν στη τρισδιάστατη βιβλιοθήκη μου
έκανα ασκήσεις στον παρατατικό.
Πολύτιμος. Ο Pellegrin. Μα όχι ο παρατατικός. Μα πως;
Γιατί αυτό που δε θα μπορούσα να δεχτώ είναι ότι το “απτό τέλος”, ένας θάνατος,
μπορεί να έχει πρόσχημα παρατατικού αντικαθιστώντας έναν μέλλοντα φόβου –
γιατί η συνειδητοποίηση της ομορφιάς δεν είναι τη στιγμή που τη χάνεις,
που, αποκλεισμένος στη παρατεταμένη συνήθεια, της δίνεις ονόματα και πεθαίνει,
είναι τη στιγμή που τη κερδίζεις, που μαθαίνεις να την κερδίζεις,
την διεκδικείς και ζει.
Ζωή.
worldcity
Αμέσως μετά από μια ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στη Ντάια. Βυρητός, Λίβανος - photo by Paolo Pellegrin
“Όταν, ενώ δουλεύω, βρίσκομαι εκτεθειμένος στον πόνο των άλλων
– την απώλεια τους ή και καμιά φορά το θάνατό τους –
αισθάνομαι ότι εκτελώ χρέη μάρτυρα,
ότι είναι ο ρόλος και το χρέος μου
να δημιουργήσω ένα αρχείο της συλλογικής μας μνήμης.
Η μητέρα ενός παιδιού που πέθανε κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων στη Τζενίν, Παλαιστίνη - photo by Paolo Pellegrini
Ένα μέρος αυτής της αίσθησης πιστεύω ότι έχει να κάνει με την ιδέα της ευθύνης.
Ίσως στους ανθρώπους αυτούς να δίνεται σημασία μόνο όταν υποφέρουν ,
και έτσι να καταργείται η δικαιολογία ότι δεν ξέραμε τι γινόταν.
Αισθάνομαι ωστόσο, επίσης,
ότι σε αυτό τον εύθραυστο και ευαίσθητο χώρο που περιβάλλει το θάνατο,
το χώρο στον οποίο μερικές φορές έχω την τιμή αλλά και το βαρύ φορτίο να εισχωρήσω,
υπάρχει η δυνατότητα να συναντήσεις τον άλλον
με έναν τρόπο που ξεπερνάει το λόγο, την κουλτούρα και τις διαφορές.
Στη πανέμορφή Βυρητtό έπειτα από βομβαρδισμό - photo by Paolo Pellegrin
Είναι η στιγμή όπου είμαστε γυμνοί ο ένας μπροστά στον άλλο
και μπροστά στο μυστήριο του θανάτου.
Τη στιγμή εκείνη νοιώθω ότι κοιτάζω κάτι το οποίο δε μπορώ να δω ολοκληρωμένα
αλλά το οποίο κοιτάζει εμένα.
"Έρωτας και Απώλεια" - photo by Paolo Pellegrin
Στην ανταλλαγή αυτή υπάρχει κάτι το οικουμενικό
αλλά και ταυτόχρονα πολύ προσωπικό.
Στο θάνατο του άλλου υπάρχει μια απώλεια η οποία ανήκει σε όλους.”
– Paolo Pellegrin –
Μετά το τσουνάμι. Μπάντα Άτσε, Ινδονησία - photo by Paolo Pellegrin
-
ο αναγνώστης που θα διαβάσει το δημοσίευμα αυτό, ας το διαβάσει κάθετα,
και ας ξαναγυρίσει τελικά να επαναλάβει το εισαγωγικό κείμενο
κι ας σταθεί για λίγο σ' αυτό.
Προκύπτει, ίσως, κάτι
που όσο κι αν απωθηθεί ή αποσιωπηθεί ή υπερκεραστεί και αντικατασταθεί
είναι και παραμένει τρομακτικό σε μέγεθος.
Που δε θα ξεπεράσει ποτέ ένας άνθρωπος.
Που θα ισχύει για πάντα. Για πάντα.
La Ivolution 