6000 Miles Away: Η Sylvie Guillem στο Ηρώδειο – Ιούλιος 2011 – Αθήνα
Η Sylvie Guillem / Συλβί Γκυγιέμ δεν χρειάζεται συστάσεις. Για μένα όμως η γαλλίδα χορεύτρια αποτελεί ένα θείο δώρο, όμορφο και σπάνιο. Την παράσταση “6000 Miles Away” την πρωτοπαρουσίασε στο μαγευτικό ναό του χορού στο Λονδίνο, στο Sadler’s Wells στις αρχές Ιουλίου.
Η Sylvie Guillem / Συλβί Γκυγιέμ αναγνωρίζεται ευρέως ως μια απ’τις μεγαλύτερες χορεύτριες όλων των εποχών. Είναι ίσως η μοναδική χορεύτρια κλασικού μπαλέτου που μεταπήδησε στο σύγχρονο χορό και πρωταγωνίστησε με τόση ένταση, πυκνότητα και ποιότητα και σε αυτό το είδος.
Sylvie Guillem in Mats Ek's Bye. Photo courtesy Sadler's Wells.
Η αγαπημένη χορεύτρια του Νουρέγιεφ, που αυτός την ανέδειξε σε αστέρι, έρχεται στην Αθήνα για να παρουσιάσει χορογραφίες τριών μεγάλων χορογράφων, του Mats Ek, του William Forsythe και του Jiří Kylián.
Μετά τη πετυχημένη συνεργασία της με τον Σουηδό Mats Ek, στο “Wet Woman” και στο “Smoke”, η Sylvie Guillem θα παρουσιάσει τη χορογραφία “Bye”, βασισμένη πάνω στη τελευταία σονάτο για πιάνο του Beethoven / Μπετόβεν: ήδη η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung έχει ανακυρήξει το “Bye”, που γράφτηκε ειδικά για τη Συλβί Γκυγιέμ, ως αριστούργημα.
O Luke Jennings στον Observer της The Guardian παρακολούθησε τη παράσταση στο Sadler’s Wells και έγραψε πριν από λίγες μέρες:
“Something of a relief, then, to switch to Mats Ek’s Bye. This opens with some tricksily cute cutting between film of Guillem and the dancer herself. Ek’s designer, Katrin Brännström, has costumed Guillem in an oddly assorted outfit of cardigan, blouse, skirt and socks. On anyone else it would appear dowdy; on Guillem it’s quirkily chic. Her movements are stereotypical: now puppet-like, now crazily purposeful. She may be a frustrated suburban matron; she may be that archetypal Ek heroine, the long-term, institutionalised mental patient. At intervals, she seems to recall a childhood dream of dancing, and launches into a sensuously high kick or snappy turn. More than once, she balances on her head. The piece is touching, but too self-consciously whimsical to be truly poignant. Unlike the figure of Guillem herself. There’s that extraordinary body, with its racy, sinewy lines. And the face, touched with the knowledge that one day, all of this will have to end. But not yet.”
.jpg&y=600&maxx=800)
Sylvie Guillem in Mats Ek's Bye. Photo courtesy Sadler's Wells.
–
Σχεδόν 20 χρόνια από τότε που δημιούργησε το θρυλικό “In the Middle, Somewhat Elevated”, 0 Γουίλιαμ Φορσάιθ /William Forsythe χορογραφεί ένα ολοκαίνουργιο ντουέτο, το “Rearray”, για την Guillem και ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια του Teatro alla Scala, τον Massimo Murru.
Η Barbara Newman έγραψε στο Dance Magazine για το Rearray:
“William Forsythe’s Rearray is his fourth creation for Guillem, who appeared in the original cast of his In the middle, somewhat elevated 24 years ago. Physically fragmented, to an equally fragmented score by David Morrow that added nothing to the choreography, the new duet interleaves a string of absorbing solos with intimate duets. Initially the partners ignored one other, merely occupying the same space, but drawing nearer they eventually shared a single impulse.
Between the disjointed kinks of the combinations, Guillem and Nicolas Le Riche passed like lightning through the ideal positions of the classical vocabulary, which they both acquired in the Paris Opéra Ballet’s rigorous school. Easily maintaining the habits of a lifetime, with their limbs at full stretch or folded into phrases that shifted by fractions, they displayed absolute control over pace, dynamics, and direction, so at every instant we saw precisely what Forsythe intended.
Rearray took its character directly from the movement, a riveting reinvention of the familiar, and from the charismatic performers whose innate authority somehow made every gesture both a question about dance’s potential and its own answer.”
Η ολοκλήρωση της βραδιάς είναι ένα ντουέτο που δημιουργήθηκε από τον Jiří Kylián / Γίρι Κίλιαν το 2002, με το τίτλο ” 27’52” και παρουσιάζεται από χορευτές που επέλεξε ο χορογράφος, την Aurélie Cayla και τον Kenta Kojiri.
Η Judith Mackrell έγραψε για τη δημιουργία του Jiri Kylian “27′ 52”:
“27’52” is a crowd pleaser, rich in sculpted burnished movements and sexy design. While it is beautifully performed by Aurelie Cayla and Kenta Kojiri, it distracts from the evening’s focus. And that is only, ever, Guillem herself.”
—
Οι παραστάσεις του 6000 Miles Away είναι στις 19 και 20 Ιουλίου στο Ηρώδειο, στις 21.00.
Τη στιγμή που γράφεται το κείμενο τα εισιτήρια είναι πλέον sold out.
Sylvie Guillem in Mats Ek's Bye. Photo courtesy Sadler's Wells.
Push – Sylvie Guillem and Russell Maliphant
Το Push δημιουργήθηκε το 2005 απ’ τον βρεταννό δημιουργό, χορογράφο και χορευτή Russell Maliphant (Ράσελ Μάλιφαντ)
και έκτοτε παρουσιάστηκε σε όλο τον κόσμο
σε εκτέλεση του ιδίου και της Sylvie Guillem (Σιλβί Γκιγιέμ).
Το Push είναι η δεύτερη φορά που παρουσιάζεται στην Ελλάδα,
αυτή τη φορά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
- “The history of movement and at extension of the human body, is a history of life, or more accurately, is the History of Life, but also the chronicle of dream, of the impossible, of the ideal.” extract from “dance with angels” written by worldcity
Έχω δει την παράσταση των Maliphant και Guillem
στη πρώτη παρουσίασή της, στο Ηρώδειο.
Το Push είναι μια τετράπτυχη παράσταση χορού
που κατορθώνει να ανασηκώσει μερικά χιλιοστά από το έδαφος τον θεατή,
να του δείξει το δρόμο των σωμάτων
ως δρόμο αρμονίας, συνεργασίας και συνενοχής.
Ένα θαύμα.
Που εξεγείρει τις (α)πιθανες εκδοχές της κίνησης, το σπάνιο δώρο που μας προσεφέρθη:
το σώμα και τις δυνατότητές του, που η έκφρασή του ξεπερνά τους περιορισμούς,
το ρηθέν και το γεγραμμένο.
Η προ-έκταση του ανθρώπου δεν είναι η ψυχή του, αλλά το σώμα του,
στη διαστασιολόγηση της ερμηνείας, της κίνησης και της έκφρασης,
που αμφισβητεί τα σύνορα του μυαλού
και επεκτείνει τα χωρικά ύδατα της καρδιάς, και της ψυχής.
Απρόβλεπτα, απρόσμενα, αναπάντεχα.
Η έμπνευση των τεσσάρων μερών που αποτελούν το Push φιλοδοξεί το αιώνιο,
τη λύτρωση στην αγωνία των κυτάρρων που θα φέρει τη γαλήνη, παντού.
Όσοι παρευρεθούν και παρακολουθήσουν την παράσταση Push
με τον Russell Maliphant και τη Sylvie Guillem
θα αποκομίσουν σπάνια ωφέλη, θεία δώρα, μνήμη σωματική,
έμπνευση και δύναμη για να προχωρήσουν.
Εφόδια στις αποσκευές και μυστικά για το ταξίδι,
που συνεχίζεται…
–
Το Push αποτελείται από τέσσερα μέρη:
Το solo, που παρουσιάζεται απ’την Sylvie Guillem πάνω σε ένα φλαμένκο μουσικό κομμάτι.
Το Shift, που παρουσιάζεται απ’τον Russell Maliphant.
Το Two, που παγιδεύει την Sylvie Guillem σε ένα κουτί φωτός,
και εξερευνεί τις σχέσεις μεταξύ κίνησης, φωτισμού και μουσικής.
Και το Push, το οποίο συνθέτει, συνδιάζει τις ερμηνευτικές όσο και σωματικές ικανότητες
των Maliphant και Guillem απο κοινού.
–
The official website of Sylvie Guillem: http://www.sylvieguillem.com/
The official website of Russel Maliphant: http://www.rmcompany.co.uk/RMCo_Web_Site/Home.html
“Push” related page from official website of Russel Maliphant: http://www.rmcompany.co.uk/RMCo_Web_Site/PUSH.html
Daily Telegraph
“A spellbinding partnership”
– Sarah Crompton
reviews Sylvie Guillem and Russell Maliphant at Sadler’s Wells:
http://www.telegraph.co.uk/culture/theatre/dance/3646975/A-spellbinding-partnership.html
“Push: moved by grace and truth“
Sarah Crompton reviews Push at theLondonColiseum:
http://www.telegraph.co.uk/culture/theatre/dance/3672394/Push-moved-by-grace-and-truth.html
μια σπάνια συνέντευξη της Σιλβί Γκυγιέμ στον Θανάση Λάλα,
για λογαριασμό της free press FAQ, τεύχος 115:
Sylvie Guillem – Assoluta
–
"The most important thing for a ballerina, is to listen to her body. Every small sinew talks to you, and I listen hard"
–
"Dancers are not like movie actresses. People look at our bodies, not our faces. They only recognise me when I sign my name on something and they say, ah yes, Sylvie."
–
"Although I liked tradition, I could never stay inside it."
–
"Working with new people is what life is about for me - it is like confronting a new country, a new vision." - photo: Akram Khan and Sylvie Guillem in "Sacred Monsters"
"...a new country, a new vision"
–
Eonnagata – Sylvie Guillem, Robert Lepage, Russell Maliphant
“Gender is an illusion” H.G. Robert
"things change, things stay the same, things change" - photo by Erik Labbé (®) all rights reserved
Μία παράσταση με κέντρο το εφήμερο, το απρόβλεπτο και το διττό
της σεξουαλικότητας και του γένους.
Eonnagata by Sylvie Guillem, Russel Maliphant, Robert Lepage
Sadler’s Wells 27 – 06 – 2009
Βρεθήκαμε στο Sadler’s Wells theatre, στο Λονδίνο, για να παρακολουθήσουμε τη παράσταση Eonnagata, το νέο έργο στο οποίο πρωταγωνιστούν o Russell Maliphant, η Sylvie Guillem και o Robert Lepage. Μια σύνθετη παράσταση όπου όλοι οι συντελεστές συνέβαλαν ισόποσα και ισάξια σε αυτήν.
"Let us then live the life of children of God, and let us stop simply usurping that name. God makes clear whenever he pleases that he is the master of heart. He alone can change us;he alone must be glorified for our change; for allowing us to overcome prejudices from birth and habit." (from 'Extrait de l'Epître de la Chev. d'Eon à Madame la Duchesse de Montmorency-Bouteville à Versailles mai 1778', from Monsieur d'Eon is a Woman by Gary Kates, 1995)
Eonnagata: Η ιστορία του Chevalier d’Eon, ενός γάλλου συγγραφέα, στρατιωτικού, διπλωμάτη και κατάσκοπου που πέρασε τη μισή ζωή του ως άντρας και την άλλη μισή ως γυναίκα. Ως το τέλος της ζωής του υπήρξε αντικείμενο πολλών συζητήσεων και στοιχημάτων σχετικά με τον προσδιορισμό του φύλου του. Ο d’ Eon έλεγε ότι γεννήθηκε κορίτσι και τον μεγάλωσαν σαν αγόρι.
Η παράσταση αρχίζει με την Sylvie Guillem να απαγγέλει Πλάτωνα, και συγκεκριμένα ένα απόσπασμα απ’το “Περί Έρωτος” από το Συμπόσιο, (μπορείτε να διαβάσετε προς το τέλος του κειμένου το απόσπασμα) που θα αποτελέσει την πηγή, την έμπνευση και το κλειδί στην εξερεύνηση της μυστηριώδους μορφής του Chevalier d’ Eon και κατ’ επέκταση της σεξουαλικότητας του ανθρώπου.
Ο d’ Eon διετέλεσε στρατιωτικός και ήταν φημισμένος για την ικανότητά του στον χειρισμό σπαθιού. Υπηρέτησε τον Λουδοβίκο XV, ο οποίος, το 1756, τον έστειλε στην Ρωσία σε μυστική αποστολή να συναντήσει την αυτοκράτειρα Elizabeth, ώστε να δημιουργήσει γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ Γαλλίας και Ρωσίας.
Την Εonnagata την διατρέχει ένας κεντρικός, βασικός και ισχυρός άξονας – κατεύθυνση.
Πάνω από αυτόν τρέχει η ευθεία των γεγονότων, τα ιστορικά στοιχεία. Και κάτω από αυτόν υπογραμμίζονται τα προσωπικά στοιχεία, τα άρρητα της ιστορίας, ο άλλος χρόνος, τα προσωπικά πορτραίτα που από κάτω θα αναδυθούν και θα απο-καλύψουν όλα τα άλλα.
Στον βασικό άξονα υπάρχουν οι τεχνικές με τις οποίες θα επιτευχθεί η σύζευξη του ιστορικού με του προσωπικού χρόνου, τα εργαλεία με τα οποία θα ειπωθεί η ιστορία:
το στοιχείο του Onnagata, η πρόζα, η χορογραφία, ο εκπληκτικός φωτισμός που ανάλογα θα συσκοτίσει και θα αποκαλύψει αλλεπάλληλα την ανθρωπογεωγραφία του ήρωα, τα ιδανικά κοστούμια του Alexander McQueen που εξυπηρετούν στον υπερθετικό τους χαρακτήρες, και η άψογη ηχητική επιμέλεια του Jean-Sébastien Côté που θα ντύσει μουσικά την ιστορία και θα κινήσει την μηχανή του έξω και έσω χρόνου.
Ειδικά για το στοιχείο του Onnogata (άντρας ηθοποιός ο οποίος υποδύεται γυναικείους ρόλους) ο Lepage με σύνεση αλλά και περίσκεψη αντλεί από το θέατρο Kabuki, και αφομοιώνει υποδειγματικά τον ρόλο του Onnogata υπηρετώντας σοφά και πλήρως το σχέδιο της εξερεύνησης του ψυχισμού και της σεξουαλικότητας του d’ Eon.
Τρεις μεγάλες προσωπικότητες της τέχνης Guillem, Lepage, Maliphant, αναλαμβάνουν το τρισυπόστατο ρόλο του Chevalier d’Eon. Το τρισυπόστατο του ήρωα διαχέεται στους 3 βασικούς πρωταγωνιστές, οι οποίοι φέρουν το δικό τους βάρος ο καθένας ώστε να ξεδιπλώσουν το πολύπτυχο και στην συνέχεια να το μαζέψουν και να το ανασυνθέσουν, αρκετές φορές, στο πρόσωπο του d’ Eon: η Guillem την θηλυκή πλευρά, ο Maliphant την ανδρική πλευρά, και ο Lepage την συνισταμένη που περιέχει την σύζευξη αλλά και τη σύγκρουση, τη γέννηση μιας άλλης σεξουαλικότητας αλλά και το θάνατο μιας άλλης.
Christmas at the other side - photo by Nan Goldin
Στην παράσταση δεν αμφισβητείται αλλά διερευνάται η προσωπικότητα του d’ Eon.Στην Εonnagata φαίνεται ότι δεν υπάρχουν ερμηνείες για την προσωπικότητα του d’ Eon, και δεν υπάρχουν ορισμοί και συμπεράσματα. Η παράσταση είναι υπερκείμενη αυτών, αποφεύγει τις συναισθηματικές εξάρσεις, τις υπερβολές, αφού εκ των πραγμάτων η υπερβολή και η έξαρση αποτέλεσαν την πολυκύμαντη ζωή αυτού του προσώπου. Το ιστορικό διατηρεί την αυτονομία του με το προσωπικό και αντίστροφα. Τα γεγονότα παρατίθονται και αναλύονται, οι Guillem, Maliphant και Lepage τρέχουν με τον χρόνο, με τον εσωτερικό χρόνο του ήρωα και θα χαθούν στην αμφιβολία, το διττό, το εφήμερο, και μέσα από την σεξουαλικότητα του d’ Εon θα μιλήσουν για τη σεξουαλικότητα του κάθε ανθρώπου, θα καταδυθούν εκεί όπου οι βεβαιότητες γίνονται αμφιβολίες και οι αμφιβολίες παραμένουν αμφιβολίες: ακόμη και με τη γέννηση, ακόμη και με το θάνατο η σεξουαλικότητα δεν υπογράφεται και δεν ορίζεται, δεν περιχαράσσεται. Η ζεύξη του θηλυκού και του ανδρικού μας προχωρά ακόμα περισσότερο, απ’την διερεύνηση της σεξουαλικότητας σε αυτή του γένους.
Η Sylvie Guillem σε σκηνή από την παράσταση Eonnagata
Το έργο ευφυώς ονομάστηκε Εοnnagata επιχειρώντας να κάνει ένα λογοπαίγνιο – σύνθεση του d’Eon και του Onnogata, του άνδρα ηθοποιού στο θέατρο Yaro – Kabuki, που υποδύεται γυναικείους ρόλους.
(Ας μην ξεχνάμε ότι και στο αρχαίο ελληνικό θέατρο απαγορεύονταν οι γυναίκες ηθοποιοί και τους γυναικείους ρόλους τους υποδύονταν αποκλειστικά οι άντρες.)
O Russell Maliphant, μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του σύγχρονου χορού
Ο ρόλος των 3 πρωταγωνιστών ισσοροπεί ανάμεσα στη πρόζα και το χορό, και ειδικά για την Guillem και τον Maliphant αποτελεί ένα βήμα πιο μακριά σε ό,τι έως τώρα έχουν κάνει. Η μεγάλη αποκάλυψη της παράστασης είναι ο Robert Lepage ο οποίος όχι απλά κατορθώνει να σταθεί ισάξια απέναντι στους 2 μεγάλους χορευτές αλλά κατορθώνει να φτάσει το αποτέλεσμα της παράστασης στα όρια ενός αριστουργήματος το οποίο είναι η σύνθεση διαφορετικών ειδών και τεχνικών. O Lepage υπήρξε, για εμάς προσωπικά, η μεγάλη αποκάλυψη ενός σύγχρονου, μοντέρνου και πολυεδρικού δημιουργού.
Ο Robert Lepage υποδυόμενος τον d' Eon στην παράσταση Eonnagata
Στον φωτισμό ο lighting designer Michael Hulls, ενώ τα εκπληκτικά ενδύματα είναι δημιουργίες του εκκεντρικού Alexander McQueen. Τέλος, στον ήχο την επιμέλεια είχε ο Jean-Sébastien Côté.
κείμενο: worldcity
—-
“Περί Έρωτος”, απόσπασμα από το Συμπόσιο του Πλάτωνα:
“…Πρωτίστως πρέπει να καταλάβετε καλά την φύση του ανθρώπου και τις περιπέτειές της. Παλαιά δηλαδή ο οργανισμός μας δεν ήταν ο ίδιος, όπως τώρα, ήταν διαφορετικός. Πρώτα πρώτα τα φύλα των ανθρώπων ήταν τρία, και όχι όπως σήμερα δύο, αρσενικόν και θηλυκόν. Υπήρχεν ακόμη και ένα τρίτο, αποτελούμενο απ’ αυτά τα δύο. Το όνομά του μένει ακόμη, το ίδιο όμως έχει εξαφανισθεί: το ανδρόγυνο. Ήταν τότε ένα ξεχωριστό φύλο, και συνδύαζε και στην εμφάνιση και στο όνομα τα δύο άλλα, το αρσενικό και το θηλυκό. Τώρα δεν υπάρχει παρά μόνον σαν λέξη και χρησιμοποιείται σαν ύβρις.
…Ο λόγος τώρα που ήσαν τρία τα φύλα και είχαν αυτή την εμφάνιση, είναι διότι το αρσενικό ήταν αρχικά γέννημα του ηλίου, το θηλυκό της γης, το ανάμεικτο της σελήνης. Αφού και η σελήνη αποτελείται και από τα δύο. Περιφερικά πάλι ήσαν και αυτά και ο τρόπος της μετακινήσεώς των, διότι ομοίαζαν με τους προγόνους τους. Η σωματική τους δύναμη και η αντοχή τους ήταν τρομερά, και είχαν απέραντη έπαρση. Τα έβαλαν μάλιστα με τους θεούς. Αυτό που διηγείται ο Όμηρος για τον Ώτο και τον Εφιάλτη, αναφέρεται σε εκείνους κυρίως: τόλμησαν να κατασκευάσουν ανάβαση προς τον ουρανό για να κτυπήσουν τους θεούς.”
“Eonnagata” by La Ivolution – non commercial
“Eonnagata” by Sticky Fingers Barcelona
“Eonnagata” – official site d’ Ex Machina
“Πλάτωνος Συμπόσιο” (απόσπασμα) – από το blog -Δικαιόπολις-
“Charles d’Eon de Beaumont” (1728-1810) by Pegasos
“Chevalier d’Eon” by Wikipedia
“Eonnagata at Sadler’s Wels” by Mastersvo
Sylvie Guillem – official site
Russell Maliphant – official site
“Who was The Chevalier d’Éon?” by Sadler’s Wells
Συλβί Γκυγιέμ: “Οι μύθοι έχουν ενδιαφέρον στην παρακμή τους”
Sylvie Guillem – μια θυσία στο όνομα της ομορφιάς
“Ξέρω ότι κατοικώ στις σελίδες των εφημερίδων ή στις τηλεοπτικές οθόνες του κόσμου, αλλά περισσότερο απ’ όλα με ευχαριστεί το γεγονός ότι δεν κατοικώ εκεί ως θύμα. Στην εποχή μας, στις εφημερίδες και στις οθόνες, κατοικούν κυρίως θύματα και όχι άνθρωποι που πάλεψαν με τη ζωή και την απόλαυσαν”.
“Ποτέ δεν έκανα όνειρα και για αυτό αδυνατώ να εξηγήσω ό,τι έκανα έως σήμερα. Από παιδί βίωνα απλώς τα πράγματα που μου συνέβαιναν, ζούσα τις στιγμές. Πιστεύω ότι έτσι σώθηκα στον κόσμο του χορού, ο οποίος μπορεί να σε καταστρέψει”
“Αν όλα τα όνειρα των ανθρώπων πραγματοποιούνταν, τότε πολύ σύντομα θα μέναμε χωρίς όνειρα. Αν ήταν πάντα στο χέρι μας να κάνουμε το όνειρο πραγματικότητα, τότε θα μας έβρισκε πολύ σύντομα η άνοια. Η απόλαυση κρύβεται στην προσπάθεια”.
“Ένας μεγάλος καλλιτέχνης μπορεί να καταστραφεί από τους συμβιβασμούς. Όλοι οι καλλιτέχνες ξέρουμε ότι αυτό που κάνουμε είναι ένα είδος πορνείας. Όμως υπάρχει όριο σε αυτήν τη συναλλαγή. Πρέπει η πορνεία να σταματάει εκεί που ο ίδιος αρχίζεις να νιώθεις άσχημα. Αν για χάρη της τέχνης σου πάψεις να σέβεσαι τον εαυτό σου, παύεις να σέβεσαι και τον άλλο που έρχεται να δει την τέχνη σου”
“Μια χορογραφία ερμηνεύεται, δεν εκτελείται. Γι’ αυτό δεν αντέχω τους φρουρούς των βημάτων…”
“Ο Θεός είναι δίκαιος και άδικος.
Πιστεύω ότι ο Θεός, προκειμένου να φτιάξει ένα μεγάλο χορευτή,
πρέπει να μαζέψει πολλούς χορευτές σε έναν.
Αυτή είναι μια θυσία στο όνομα της ομορφιάς”
–
διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη εδώ
H Sylvie Guillem μιλά για την παιδική της ηλικία, τους γονείς της, για το επικίνδυνο της ζωής, για το αν υπάρχουν άνθρωποι που την βοήθησαν, για το άγχος πάνω στη σκηνή, για τη δύναμη της πίστης, τον Ρούντολφ Νουρέγιεφ, τον Μωρίς Μπεζάρ, τον Γουίλιαμ Φόρσαϊθ, την πρώτη φορά που είδε χορό.
La Ivolution 